சாதாரணங்களே, அசாதாரணங்களாய்…

உரோமையர் 13:7
ஆகையால் அனைவருக்கும் நீங்கள் செய்ய வேண்டிய கடமைகளை நிறைவேற்றுங்கள்.

 

சென்னையில் இருசக்கர வாகன ஓட்டிகள் ஹெல்மெட் அணியவேண்டுமென்பது கட்டாயமாக்கப்பட்டுள்ளது. விதியை மீறுவோரை காவல்துறையினர் வழிமறித்து அபராதம் விதிப்பதும், அறிவுரைச் சொல்வதும் வழக்கம். சமீபத்தில் சமூக வலைத்தளங்களில் ஒரு செய்தி வைரலானது.

ஒருநாள் ஒரு இன்ஸ்பெக்டர் தலையில் ஹெல்மெட் இல்லாமல் வண்டி ஓட்டிக்கொண்டு வர, அசிஸ்டன்ட் கமிஷனர் வழிமறித்தார். ‘நீங்களே ஏன் ஹெல்மெட் போடவில்லை’ என கேட்டு அவரைக் கண்டித்தார். இந்த செய்தி அந்த கமிஷனரின் கடமை உணர்ச்சியை வெளிப்படுத்துவதாக ஊடகங்கள் செய்தி வெளியிட்டிருந்தன.

சில ஆண்டுகளுக்கு முன் அமெரிக்காவிலுள்ள‌ மில்வாக்கி நகரில் இப்படி ‘வேகமாய் காரை ஓட்டி வந்தார்’ எனும் காரணம் காட்டி உயரதிகாரி ஒருவரையே தடுத்து நிறுத்தி அபராதம் விதித்தார் சாலை பாதுகாப்பில் இருந்த காவலர் ஒருவர். உயரதிகாரி என்று தெரிந்தும் அவர் தனது கடமையை துணிச்சலுடன் செய்தார், என பத்திரிகைகள் அவரைப் பாராட்டின.

வெளிப்பார்வைக்கு சிறப்பான நிகழ்வுகள் போலத் தோன்றினாலும், நமது சமூகம் கடமைகளை நிறைவேற்றுவதிலிருந்து எந்த அளவுக்கு பின்னோக்கிப் போயிருக்கிறது என்பதன் உதாரணங்களாகவும் இவற்றை எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

ஹெல்மெட் போடாமல் பயணிப்பது காவல் துறையைச் சேர்ந்தவராய் இருந்தாலும் தவறு தான். எனில் அதை பொறுப்பிலிருக்கும் அதிகாரி தட்டிக் கேட்பதில் ஆச்சரியம் இல்லை. அதி வேகமாய் வாகனம் ஓட்டுவருபவரை தடுப்பது காவலரின் வேலை. உயரதிகாரியாய் இருந்தாலும் அபராதம் விதித்தது அவரது கடமையைக் காட்டுகிறது.

தனது கடமையைச் சரியாகச் செய்பவர்களையே ஆச்சரியமாய்ப் பார்க்கும் நிலையில் நாம் இருக்கிறோம் என்பதே கசப்பான உண்மையாகும். சட்டம் என்பதும், விதிமுறை என்பதும் சாதாரண மக்களுக்குத் தான் என்றும், அதிகாரிகள், அரசியல்வாதிகள் போன்றோருக்கு இல்லை என்றும் எழுதப்படாத சட்டம் நிலவுகிறது என்பதே உறைக்கின்ற உண்மையாகும்.

அதனால் தான் ஆட்டோவில் கண்டெடுத்த பணத்தை, தவற விட்டவரிடம் ஒப்படைக்கும் ஆட்டோக்காரர் வியப்பாய் பார்க்கப்படுகிறார். சாலையில் அடிபட்ட நபரை உடனடியாக மருத்துவமனையில் சேர்க்கும் மனிதர் பிரமிப்புடன் பார்க்கப்படுகிறார். அதே நேரம் கடமையைச் செய்யாத நபரை நாம் ஆச்சரியமாய்ப் பார்ப்பதில்லை, “அவங்க அப்படித் தான்” என வெகு சாதாரணமாகக் கடந்து விடுகிறோம்.

சற்றே நின்று நிதானிக்க வேண்டிய நேரம் இது. நாம் செய்ய வேண்டிய கடமைகளை சரியாகச் செய்ய வேண்டும் என்கிறது விவிலியம். அது சட்டத்தை மதிப்பதானாலும் சரி, அலுவலகத்தில் செயல்படுவதானாலும் சரி, ஆன்மிகக் கடமைகளானாலும் சரி, மனித நேயக் கடமைகளானாலும் சரி. அனைத்தையும் சரியாகச் செய்ய வேண்டும்.

கடமையைச் செய்வது, வியப்பாய் பார்க்க வேண்டியதல்ல. அது அடிப்படையாய் இருக்க வேண்டியது என்பதை மனதில் கொள்வோம். செயல்படுவோம்.

*

சேவியர்

Advertisements

பைபிள் கூறும் வரலாறு 10 : சாமுவேல் – முதல் நூல்

10
சாமுவேல் – முதல் நூல்

துவக்கத்தில் ஒரே நூலாக எபிரேய மொழியில் இருந்த நூல் சாமுவேல். பின்னர் கிரேக்க மொழியில் மொழிபெயர்த்த போது சுருள்களின் இடப்பற்றாக்குறை காரணமாக இரண்டு பிரிவுகளாக அதைப் பிரித்தனர். முதல் மன்னனின் மரணம் வரை ஒரு நூலாகவும், தாவீது மன்னனின் வரலாறு இரண்டாம் நூலாகவும் அமைந்து விட்டது. துவக்கத்தில் முதல் அரசாங்கம் என அழைக்கப்பட்ட நூல் பின்னர் சாமுவேல் என பெயர் மாற்றம் பெற்றது.

விவிவிய நூல்களின் வரலாற்றில் இந்த நூலுக்கு ஒரு முக்கியத்துவம் உண்டு. இதற்கு முன்பு வரை நீதித் தலைவர்களால் ஆளப்பட்டு வந்த இஸ்ரயேல் மக்கள் தங்களுக்கென ஒரு அரசனை உருவாக்கும் காலம் இது ! அந்த முதல் அரசனை பதவியேற்க வைப்பவராக இறைவாக்கினர் சாமுவேல் இருக்கிறார்.

இந்த நூலைச் சுருக்கமாகப் பார்த்தால் குரு ஏலியிடமிருந்து சாமுவேலுக்கு வருகின்ற நீதித் தலைவர் பணி, சாமுவேலிடமிருந்து சவுலுக்குச் செல்கின்ற அரசர் பதவி, சவுலிடமிருந்து தாவீதுக்குச் செல்கின்ற அரசர் பதவி என பிரிக்கலாம். இவரே இஸ்ரயேலின் கடைசி நீதித்தலைவர். முதல் இறைவாக்கினர் !

நீதித்தலைவர்களே போதும், இறைவனே தலைவராய் இருக்கிறார் எதற்கு உங்களுக்கு ஒரு அரசர் ? அரசர் வந்தால் என்னென்ன பிரச்சினை வரும் தெரியுமா ? என்றெல்லாம் சாமுவேல் மக்களை எச்சரிக்கிறார். ஆனாலும் மக்கள் கேட்கவில்லை. எனவே இஸ்ரயேலின் முதல் அரசராக சவுல் என்பவரை சாமுவேல் திருப்பொழிவு செய்கிறார். இஸ்ரவேலின் முதல் இரண்டு அரசர்களான சவுல், தாவீது இவர்களை திருப்பொழிவு செய்த பெருமை இவருக்குரியது. இவரது காலம் கிமு 1105 முதல் 1015 வரை !

நீதித் தலைவர்களின் வரிசையில் கடைசியாக வரும் சாமுவேல், அரசுரிமையில் முதலாவதாக வரும் சவுல் இருவரையும் இணைக்கும் புள்ளியாக இந்த முதலாம் சாமுவேல் நூல் இருக்கிறது. இந்த நூலில் 31 அதிகாரங்களும், 810 வசனங்களும், 25,601 வார்த்தைகளும் இடம் பெற்றுள்ளன.

இந்த நூலை எழுதியவர் யார் என்பது தெளிவாக தெரியவில்லை. யூத மரபுப்படி இதன் மூலம் சாமுவேல் இறைவாக்கினரால் எழுதப்பட்டது. அதில் காத், நாத்தான் ஆகிய இறைவாக்கினர்கள் பின்னர் தகவல்களை இணைத்தனர் !

ஆனால் அது எந்த அளவுக்கு உண்மை என்பதில் குழப்பம் நீடிக்கிறது. எது எப்படியெனினும், அந்த ஆசிரியர் சாமுவேல், சவுல், தாவீது எனும் நபர்களைப் பற்றிய குறிப்புகள் அனைத்தையும் படித்திருக்கிறார் என்பது மட்டும் சர்வ நிச்சயம். அரசவையில் உள்ள குறிப்புகளைக் கூட படிக்கக் கூடிய வாய்ப்பு பெற்ற ஒருவரே இந்த நூலை எழுதியிருக்க வேண்டும்.

தனக்கு ஒரு குழந்தை வேண்டுமே என மனம் கசிந்து அழுகின்ற ஒரு தாயின் நிகழ்விலிருந்து இந்த நூல் துவங்குகிறது. அப்படி ஒரு குழந்தை பிறந்தால் அதை ஆண்டவரின் ஆலயத்துக்கே அற்பணிப்பேன் என்கிறாள் அன்னை. குழந்தை பிறக்கிறது ! சாமுவேல் என பெயரிடப்படுகிறான்.

சின்ன வயதிலேயே அவனை இறைவன் நேரடியாக அழைக்கிறார். அவனை இறைவாக்கினராக உருமாற்றுகிறார். மக்களுக்கான நீதித் தலைவராக உயர்கிறார் என கதை பயணிக்கிறது. சற்றும் பிழையற்ற, கறையற்ற இறைவனின் நேரடித் தொடர்பில் இருந்த இறைவாக்கினராக சாமுவேல் வாழ்கிறார். மக்கள் இறைவனை விட்டு விலகிச் செல்லும் போதெல்லாம் அவர்களை எச்சரித்து மீண்டும் இறைவனின் அருகில் கொண்டு வர அவர் முயல்கிறார்.

மோசேயைப் போல மதிக்கத்தக்க தலைவராக சாமுவேல் இருக்கிறார். மோசேயைப் போல யுத்தம் எதுவும் செய்யவில்லை, ஆனால் மக்களை வழிநடத்துவதிலும், நெறிப்படுத்துவதிலும் அவர் மும்முரமாய் இருந்தார்.

சவுல் முதல் மன்னராகிறார். அழகும், கம்பீரமும் நிறைந்த அவர் பலவீனங்களாலும் நிரம்பியிருந்தார். பிடிவாதக் குணம் கொண்டவராய் இருந்தார், துணிச்சல் குறைந்தவராகவும் இருந்தார். பின்னாட்களில் அவர் பொறாமையும் சுயநலமும் கொண்டவராக மாறிப் போகிறார். பிறருடைய நல்ல விஷயங்களைப் பார்ப்பதை விட அவர்களுடைய குறைகள் அவருக்குப் பெரிதாகத் தெரியத் துவங்குகின்றன. சாமுவேலோ மன்னரும், மக்களும் இறைவனையே சார்ந்திருக்க வேண்டுமென தொடர்ந்து வலியுறுத்துகிறார்.

தாவீதின் கதையில் குறைந்த பட்சம் கோலியாத்துடன் சண்டை போடும் கதையாவது அனைவரும் அறிந்ததே. இந்த நூல் அந்த நிகழ்வையும், யோனத்தான் தாவீது இருவருக்கும் இடையே இருந்த அற்புதமான நட்பையும் அற்புதமாய் படம் பிடிக்கிறது. சவுலின் மகளை தாவீது மணக்கும் நிகழ்வும், பின்னர் தாவீதின் மேல் சவுல் கொள்ளும் பொறாமையும் வெறுப்பும் கொலை துரத்தல்களும் என பரபரப்பாக பயணிக்கிறது நூல். தாவீதைக் கொல்ல சவுல் துரத்துகிறார், தாவீதோ சவுலைக் கொல்ல கிடைக்கும் வாய்ப்புகளையும் விட்டு விடுகிறார். கடவுள் திருப்பொழிவு செய்தவரைக் கொல்ல மாட்டேன் என்கிறார். தாவீதின் குணாதிசயம் இதன் மூலம் வெளிப்படுகிறது.

மிக அற்புதமான கட்டமைக்கும், எளிமையான நடையும், இலக்கியச் சுவையும், ஆன்மிக ஆழமும் கொண்டதாக இந்த நூல் அமைந்துள்ளது.

கர்வம் என்றால் என்ன ?

ஆண்டவரிடமிருந்து விலகிச்
செல்வதே மனிதருடைய
இறுமாப்பின் தொடக்கம்

சீராக் 10 :12

 

பட்டம் விடுவது சிறுவர்களுடைய மிகப்பெரிய பொழுதுபோக்கு. பட்டத்தை எப்படி உயர உயர பறக்க விடலாம் எனும் வித்தை அவர்களுடைய கைகளில் தான் இருக்கிறது. லாவகமாக அவர்கள் சுண்டி இழுக்கும் முறையில் பட்டம் மீண்டும் மீண்டும் விண்ணில் சீறிப் பாயும்.

ஒரு நாள் ஒரு பையன் பட்டம் விட்டுக் கொண்டிருந்தான். பட்டம் வானத்தை நோக்கி மெல்ல மெல்ல விரைந்து கொண்டிருந்தது. மிக உயரத்தை அடைந்த போது பட்டம் கீழே பார்த்தது. பட்டம் விடுகின்ற சிறுவன் தூரத்தில் சின்னப் புள்ளியாய்த் தெரிந்தான். “அட, அவனை விட எவ்வளவோ உயரத்துல நான் இருக்கேன்” என பட்டத்தின் இல்லாத மூளையில் கர்வம் முளைத்தது.

“ஏய் தம்பி… இந்த நூலைக் கட் பண்ணி விடுப்பா, நான் அந்த மேகம் வரைக்கும் போயிட்டு வரேன்” என்றது பட்டம்.

“கயிறைக் கட் பண்ணி நீ மேல போக மாட்டே, கீழ வருவே” சிறுவன் சிரித்தான்.

“காலைக் கட்டிப் போட்டு காமெடி பண்றியா, நான் மேல இருக்கேனா ? நீ மேல இருக்கியா ? இனிமே உன் உதவி எனக்குத் தேவையில்லை” என சொல்லிக் கொண்டே காலை உதறி நூலை அறுத்தது பட்டம்.

அப்படியே வேகமெடுத்து விண்ணில் பாய்ந்தது. “ஆஹா என்ன ஒரு சுகம்” என மெய்மறந்து மிதந்த பட்டத்தை சட்டென புரட்டிப் போட்டது ஒரு காற்று. பட்டம் நிலை குலைந்தது. தலைகீழாய் பூமியை நோக்கிப் பாய்ந்தது. காற்று அதை அங்கும் இங்கும் அலைக்கழிக்க, சற்று நேரத்தில் அது அந்தப் பையனின் அருகே இருந்த ஒரு மரக்கிளையில் குற்றுயிராய்ச் சரணாகதியடைந்தது.

பட்டத்தின் இறுமாப்பு, பட்டம் விடுபவரை விட்டு விலகிச் செல்லத் தூண்டியது. அதுவே அதன் அழிவாகவும் மாறியது.

இப்படித் தான் நாம் பல விஷயங்களில் இறைவனை விட்டு விலகிச் செல்கிறோம். என்னால் செய்ய முடியும், எனக்கு இதில் திறமை இருக்கிறது, இதை நான் வெற்றிகரமாகச் செய்திருக்கிறேன், எனக்கு புலமை இருக்கிறது, வலிமை இருக்கிறது என்றெல்லாம் நாம் நினைக்கும் போது இறைவனை விட்டு விலகிச் செல்கிறோம்.

போர்க்களத்தில் எதிரியின் மார்பைத் துளைப்பது அம்பு தான், ஆனால் வில்லில் வைத்து அதை எய்பவர் ஒருவர் இருக்கிறார். நமது வாழ்வில் நாம் அடையும் பயன்களுக்கெல்லாம் பின்னணியில் இறைவனின் கரம் இருக்கிறது. அதை உணராமல் நடக்கும் போது, விலகிச் சென்ற பட்டம் போல வீழ்ந்து விடுவோம்.

இறைவனின் அருகாமையிலிருந்து விலகிச் செல்ல முடிவெடுத்த லூசிபர், இருளுலகின் இழிமனிதன் ஆனான். இறைவனின் கட்டளையை விட்டு விட்டு முடிவெடுத்த ஏவாள், மனுக்குலத்தில் பாவத்தின் கதவைத் திறந்து விட்டாள். இறைவனின் நட்பை விட்டு விலக நினைத்த யூதாஸ் சிலுவைக்கான சதிகாரனானான். இவையெல்லாம் கர்வம் என்கிறது சீராக்கின் நூல்.

கர்வம் என்றால் என்ன எனும் கேள்விக்கு, இனி மிக எளிமையாய் பதில் சொல்லலாம். “ஆண்டவரை விட்டு விலகிச் செல்வது”. நாம் கர்வமாய் இருக்கிறோமா இல்லையா என்பதை சோதித்தறியும் எளிய வழி, நாம் இறைவனோடு நடக்கிறோமா இல்லையா என்பது தான்.

சீர்தூக்கிப் பார்ப்போம், சீர்செய்வோம்.

*

சேவியர்

ஏழைக்கு இரங்கலாமா ?

ஏழைகளுக்குச் செவிசாய்;
அவர்களுக்கு அமைதியாக,
கனிவோடு பதில் சொல்

சீராக் 4 : 8

ஞாயிற்றுக்கிழமை ஆலயம் விட்டு வெளியே வரும்போதெல்லாம் அந்தப் பாட்டியை சந்திப்பேன். கனிந்த இதயங்கள் தரும் காசுக்காக கையேந்தி நிற்பார் அவர். கடந்த ஓரிரு வாரங்களாக அவரைக் காணவில்லை. மீண்டும் சந்தித்தபோது கேட்டேன்.

“என்னாச்சு… ரெண்டு மூணு வாரமா ஆளைக் காணோமே… எங்க போயிருந்தீங்க ?” என கேட்டேன்.

“என் பேரப்புள்ளையை வாரிக்குடுத்துட்டு வந்திருக்கேன்பா..” என்றவர் தேம்பித் தேம்பி அழ ஆரம்பித்தார். அதிர்ச்சியாக இருந்தது. அமைதியாக கையேந்தி நின்ற அவருக்குள் இப்படி அணை உடையக் காத்திருக்கும் ஒரு பெரும்சோகம் இருக்கும் என்பதை நான் கணித்திருக்கவில்லை.

சற்று நேரம் நிகழ்ந்ததையெல்லாம் சொன்னார். எதிர்பாராத அந்த விபத்து எப்படி அந்த சின்னக் குடிசையை சின்னாபின்னமாக்கியது எனும் கதை மனதுக்குள் பாரமாய் வந்தமர்ந்தது.

நம்மைச் சுற்றிலும் இருக்கின்ற ஏழை எளிய மக்களின் வாழ்க்கை பரிதாபத்துக்குரியது. அவர்களுக்கு நாம் பல நேரங்களில் பணம் கொடுக்கிறோம். சில உதவிகளைச் செய்கிறோம். கரிசனை காட்டுகிறோம். ஆனால் எந்த அளவுக்கு அவர்களை கனிவுடன் நடத்துகிறோம். எந்த அளவுக்கு அவர்களுடைய வலிகளுக்குச் செவி கொடுக்கிறோம் ? இது மிகப்பெரிய கேள்விக்குறி தான்.

இறுக்கமான முகத்தோடு கொடுக்கின்ற நூறு ரூபாயை விடை, புன்னகையோடு கொடுக்கும் பத்து ரூபாய் பெரியது. அது விண்ணகத்தில் எழுதப்படும். வாங்கும் நபருடைய இதயத்திலும் மகிழ்ச்சியைக் கொடுக்கும். பிறருக்கு உதவுதல் என்பது நமது பெருந்தன்மையல்ல, நமக்குக் கடவுள் தரும் வாய்ப்பு. பிறருக்கு கொடுப்பது என்பது நமது பெருமையல்ல, இறைவனுக்கு நாம் மகிமை செலுத்தக் கிடைக்கும் வாய்ப்பு.

நம் முன்னால் ஒரு போதகர் வந்தால் நமது புன்னகை சினிமாஸ்கோப் அளவுக்கு விரிகிறது. அழுக்கடைந்த ஒரு ஏழையக் கண்டால் அது வெற்றிலைக் கிழவியின் சுருக்குப் பைபோல சுருங்கி விடுகிறது. இருவரிடமும் இருப்பது இறைவனின் பிம்பம் எனும் உண்மை நமக்கு உறைப்பதில்லை. ஏழையை உதாசீனப்படுத்தும் கணத்தில் நாம் இறைவனை உதாசீனப்படுத்துகிறோம்.

“ஏழையை ஏளனம் செய்கிறவர் அவரை உண்டாக்கினவரையே இகழுகிறார்; பிறருடைய இக்கட்டைப் பார்த்து மகிழ்கிறவர் தண்ட னைக்குத் தப்பமாட்டார்” என்கிறது நீதிமொழிகள் 17:5.

இறுதித் தீர்வை நாளில் இறைவன் நம்மிடம் கேட்கும் கேள்வியின் சாரம்சம் ஒன்றே ஒன்று தான், “ஏழையை நிராகரித்ததன் மூலம் நீ என்னை நிராகரித்துவிட்டாய். எனவே உனக்கு விண்ணகத்தில் அனுமதி இல்லை”

ஏழைகளை நேசிப்போம், சக மனிதனாக, உறவாக. அதுவே இறைவனை பிரியப்படுத்தும்.

*

சின்ன பாவம், பெரிய பாவம்

பெரிதோ சிறிதோ எதிலும்
குற்றம் செய்யாதே

சீராக் 5 : 15

 

அலாஸ்கா ஏர்லைன் விமானம் ஒன்று ஜனவரி 2000ல் விபத்துக்குள்ளானது. விமானத்தில் பயணம் செய்த 88 பேரும் கொல்லப்பட்டனர். விமான விபத்தைக் குறித்து விசாரணை நடந்தது. தீவிரமான அந்த ஆய்வின் முடிவில் சமர்ப்பிக்கப்பட்ட முடிவு ஆச்சரியமும், அதிர்ச்சியும் கலந்ததாக இருந்தது.

விமானத்திலுள்ள நட்டு போல்டுகளை இணைக்கும் பணி செய்த ஒரு பணியாளர், சரியாக ஒரு போல்டை பொருத்தவில்லை. அது கழன்று விழுந்து விட்டது. அந்த ஒரு சின்னத் தவறு மிகப்பெரிய விமான விபத்துக்கு வழிவகுத்து விட்டது. என அறிக்கை சமர்ப்பிக்கப்பட்டது.

ஒரு சின்ன பிழை, மிகப்பெரிய விமான விபத்துக்கும், பல உயிர்களின் இழப்புக்கும், பொருளாதார இழப்புக்கும் காரணமாகிவிட்டது பலரை அதிர்ச்சிக்குள் தள்ளியது.

பாவமும் அப்படித் தான். சிறு சிறு பாவங்களை நாம் செய்யும் போதெல்லாம் பாவத்தின் பாதையை சற்று அகலமாக்குகிறோம். பின்னர் பாவத்தின் செயல்பாடுகள் அதிகரித்துக் கொண்டே இருக்கின்றன. கடைசியில் வெளியேற முடியாத புதைகுழிப் பாவங்களுக்குள் புதைந்து விடுவோம்.

கப்பலை செலுத்தும் மாலுமி ஒரு சின்ன கோணம் தவறிழைத்தாலும் கூட, கப்பல் செல்ல வேண்டிய இலக்கை விட்டு பல மைல் தூரம் தள்ளிச் சென்று விடும். துவக்கத்தில் சிறிதாய் இருக்கின்ற பாவம், கடவுளை விட்டு நம்மை வெகுதூரத்தில் கொண்டு சென்று விடும்.

குற்றவாளிகளை உண்மை பேச வைக்க ஒரு வழியைப் பின்பற்றுவார்களாம். ஒரு இடத்தில் குற்றவாளியைக் கட்டி வைத்து விட்டு, சொட்டுச் சொட்டாக அவரது தலையில் தண்ணீர் விழும்படு உயரத்தில் ஒரு பானையைத் தொங்க விடுவார்களாம். முதலில் சில்லென சுவாரஸ்யமாய் விழும் தண்ணீர், நேரம் செல்லச் செல்ல சுத்தியலைப் போல கொடூரமாய் இறங்குமாம். வலி தாளாமல் அந்த நபர் உண்மையைச் சொல்லி விடுவாராம்.

பாவமும் அப்படியே, முதலில் சுவாரஸ்யமாய் தோன்றும் பாவம் மெல்ல மெல்ல நமது ஆன்மீக வாழ்க்கையை கோடரி வைத்து வெட்டி வீழ்த்தும். பின்னர் மாபெரும் உன்னத வாழ்க்கையான விண்ணக வாழ்க்கையை நாம் இழக்க வேண்டிய சூழல் கூட உருவாகும்.

உலகையே உலுக்கிய இந்தியாவின் போபால் விஷவாயுக் கசிவினால் சுமார் இருபதாயிரம் பேர் இறந்தார்கள். பல இலட்சம் பேர் பாதிக்கப்பட்டார்கள். அதற்கான காரணங்களில் ஒன்று ஏற்கன‌வே சின்னச் சின்ன கசிவுகள் ஏற்பட்ட போது கவனிக்காமல் விட்டது. இன்னொன்று, துயரம் நடந்த அன்று பாய்லர்களின் வெப்ப அளவை கவனிக்காமல் விட்டது. சிறு சிறு பிழைகள். பலியானதோ பல்லாயிரக்கணக்கான உயிர்கள்.

பெரிதோ சிறிதோ எதிலும்
குற்றம் செய்யாதே, எனும் சீராக்கின் வார்த்தைகள் நமக்கு வலுவூட்டட்டும். பாவங்களின் முள்மரங்கள் முளைக்கும் போதே கொய்தெறிவோம், வேர்விட்டபின் பிடுங்க முடியாமல் பரிதவிப்பதை அது தடுக்கும்.

*

எனக்கு ஒண்ணும் ஆகலையே…

‘நான் பாவம் செய்தேன்;
இருப்பினும்,
எனக்கு என்ன நேர்ந்துவிட்டது?’
எனக்கூறாதே;
ஆண்டவர் பொறுமை உள்ளவர்

சீராக் 5:4

 

கிறிஸ்தவர்கள் கொடூரமாகக் கொலை செய்யப்பட்டு வந்த ஆதிக் கிறிஸ்தவக் காலம். ஒரு ரோம அதிகாரியின் முன் ஆழமான கிறிஸ்தர் ஒருவரை இழுத்துக் கொண்டு வந்து நிறுத்தினார்கள். கொடூரமான அதிகாரி குரூரமாய்ச் சிரித்தான். ஏளனமாய் அவரைப் பார்த்துக் கேட்டான்.

“எங்கேடா போனாரு உன்னோட இயேசு ?”

அந்த இறை மனிதர் புன்னகையோடு சொன்னார், “உனது சவப்பெட்டியின் மீது ஆணிகளை அறைந்து கொண்டிருக்கிறார்”

கடவுளின் நீதி நிலையானது. அதற்கு யாருமே தப்ப முடியாது. ஆனால் அவரது பொறுமை நீளமானது, அதை யாராலும் கணிக்கவும் முடியாது.

“ஆமா.. பெரிய கடவுள்… மனுசனை அழிக்கிறவன் எல்லாம் நல்லா தான் வாழ்றாங்க. நல்லவங்க தான் அழிஞ்சு போறாங்க” என மக்கள் புலம்புவதுண்டு. பாவிகளின் வாழ்க்கை பச்சைப் பசேலென தழைத்து வளர்வதைப் போலத் தோன்றும் ஆனால் அது எப்போது கடவுளின் கனல் பார்வைக்குள் வரும் என்பதைச் சொல்ல முடியாது.

பாவத்தில் விழுவது இயல்பு. பாவம் செய்யும் போது, “ஐயோ பாவம் செய்து விட்டேன், இறைவனே மன்னியும்” என்று சொல்ல வேண்டுமே தவிர “நான் பாவம் செய்து விட்டேன், இப்போ என்ன ஆச்சு ? நத்திங்” என அலட்சியமாய் இருந்துவிடக் கூடாது.

கடவுளுடைய பரிவு எல்லையற்றது என்பதற்காக, பாவத்துக்கு மேல் பாவம் செய்து கொண்டே இருக்க கூடாது. அவரிடம் இரக்கமும், சினமும் உண்டு. அவரது சீற்றம் பாவிகளை தாக்கும். என்கிறது சீராக்கின் நூல்.

பாவிகளை அழிப்பதே பாவத்தை அழிப்பதன் வழி என்றிருந்தால் நோவா காலத்துக்குப் பின் பாவம் உலகில் பரவியிருக்காது. சோதோம் கொமோராவில் அழிவுக்குப் பின் பாவம் நகரில் நுழைந்திருக்காது. ஆனால், பாவிகளின் அழிவு பாவத்தின் அழிவல்ல.

பாவத்தின் அழிவு, இயேசுவின் சிலுவை மரணத்தோடு இணைகிறது. நமக்கான பலியாக இறைவன் சிலுவையில் தொங்கினார் என்பதை விசுவசித்து, அவரிடம் மன்னிப்பு வேண்டும் போது நமது பாவம் அழிகிறது.

ஒன்றை மட்டும் நினைவில் கொள்வோம். நமக்குத் தரப்பட்டிருக்கும் வாய்ப்புகளை சரியாகப் பயன்படுத்தாவிடில், பாவ மூட்டையோடு நாம் நீதித் தீர்வை நாளில் நிராகரிக்கப்படுவோம். பின் மீள முடியாத நரகத்தில் நாளெல்லாம் உழல்வோம்.

*
சேவியர்

பாவத்தை விடப் பெரிய பாவம்…

பாவிகளது தீய நாட்டத்தைத்
தூண்டிவிடாதே;
அது உன்னைப் பொசுக்கிவிடும்

சீராக் 8 : 10

“இன்னிக்கு ப்ரைடே.. வாடா.. போய் ஒரு கட்டிங் போட்டு ஜாலியா இருப்போம்” என நிகழ்கின்ற உரையாடல்கள் அலுவலக வராண்டாக்களில் சர்வ சாதாரணம். அதற்கு பதில் சொல்பவர்கள் யாருமே, “தண்ணி அடிக்கிறது தப்புடா.. வேண்டாம்” என சொல்லி நான் கேட்டதில்லை. “நீ என் ஜாய் பண்ணு மச்சி, எனக்கு வேலை இருக்கு” என்றோ. “நீங்க கலக்குங்க, எனக்கு டிரைவ் பண்ணணும்” என்றோ தான் பேசுகிறார்கள்.

“குற்றம் செய்பவர்களுக்கு மட்டுமல்ல, குற்றம் செய்யத் தூண்டுபவர்களுக்கும் தண்டனை உண்டு” என்பதை நாம் உலக சட்ட நூல்கள் பேசுகின்றன. ஒருவர் குற்றம் செய்ய நாம் எந்த விதத்திலும் காரணியாய் இருக்கக் கூடாது, அதை ஊக்கிவிக்கக் கூடாது என்பதை நமக்கு எச்சரிக்கையாய் சொல்லும் விஷயம் இது.

தண்ணி அடிப்பது தவறெனில், புகை பிடிப்பது தவறெனில், பாலியல் பிழை செய்வது தவறெனில், ஒருவனை இகழ்வது தவறெனில் ஏதோ ஒரு வகையில் இதற்கு துணையாகவோ, தூண்டுதலாகவோ இருப்பது மிகப்பெரிய தவறு.

விவிலியத்திலுள்ள சீராக் நூல் இதை இரத்தின சுருக்கமாக இப்படிச் சொல்கிறது. “பாவிகளது தீய நாட்டத்தைத் தூண்டிவிடாதே; அது உன்னைப் பொசுக்கிவிடும்”. பாவிகள் என்றவுடன் கடும் கொலைகாரர்களுக்கு கத்தியை எடுத்துக் கொடுப்பது என்று அர்த்தமல்ல. “அலுவகத்தில் சொல்கின்ற ஒரு பொய் குற்றச்சாட்டுக்கு” உடந்தையாய் இருந்தாலே அது மிகப்பெரிய பாவம் தான். தவறான சிந்தனையுடன் செய்யப்படுகின்ற ஒரு உரையாடலை ஊக்கப்படுத்தினாலே அது பாவம் தான்.

பிறரைப் பாவம் செய்யத் தூண்டும் எதையும் நாம் செய்யக் கூடாது என்கிறது விவிலியம். இவ்வளவும் ஏன், உண்பது கூட அடுத்தவரை சஞ்சலப்படுத்தக் கூடாது என்கிறது உரோமையர் நூல் “அடுத்தவருக்குத் தடையாக அமையும் எந்த உணவும் அதை உண்போருக்குத் தீயதுதான்” எனும் வசனம் இதை விளக்குகிறது.

“இச்சிறியோருள் எவரையாவது பாவத்தில் விழச் செய்வதைவிட அவ்வாறு செய்பவரது கழுத்தில் ஒரு எந்திரக் கல்லைக் கட்டி அவரைக் கடலில் தள்ளிவிடுவது அவருக்கு நல்லது” என இயேசு பாவத்தின் காரணியாய் இருக்கும் மனிதர்களைக் கடுமையாய் எச்சரிக்கிறார்.

இயேசு பாவிகளோடு பழகினார், அவர்களுடைய பாவங்களை ஊக்கப்படுத்தவில்லை. பாவத்தை விட்டு அவர்கள் வெளியேற அன்பு எனும் இறை குணத்தை பயன்படுத்தினார்.

நம்முடன் பழகும் மக்களுக்கு சில பலவீனங்கள், பாவ சிந்தைகள் இருக்கலாம். நமது பணி பாவங்களை விட்டு வெளியே வர உதவுவது தான். அவர்களுடைய பாவங்களை எந்தவிதத்திலும் ஊக்கப்படுத்துவதோ, அங்கீகரிப்பதோ அல்ல. அது மிகப்பெரிய பாவம். அது வெறுமனே நம்மைச் சுடுகின்ற பாவமல்ல, நம்மை பொசுக்குகின்ற பாவம் என்பதை உணர்வோம். செயல்படுவோம்

*

சேவியர்