அன்னை முன்னுரை : அன்னை தெரேசா

அன்னை தெரேசா

அன்பினால் அவனியை ஆண்டவர்

 

வாசல்

நான்கைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன் அன்னையின் வாழ்க்கையைக் கவிதை வடிவில் எழுதவேண்டும் எனும் ஆர்வம் எழுந்தது.

அன்னை பற்றிய செய்திகளைத் திரட்ட அமெரிக்காவின் நூலகங்கள் பலவற்றிலும், புத்தகக் கடைகள் பலவற்றிலும் அதற்காய் சுற்றி அலைந்தேன். இந்தியாவிலுள்ள அன்னை குறித்த செய்திகளை அமெரிக்காவில் தேடியது சற்று வியப்பாய் இருந்தாலும் மனித நேயத்துக்கு எல்லைகள் இல்லை என்பதை அங்கே காணக் கிடைத்த புத்தகங்கள் விளக்கின.

ஒன்றன் பின் ஒன்றாய் எத்தனை நூல்களை வாசித்தேன் என்ற நினைவில்லை. ஆனால் அத்தனை நூல்களும் என்னை கலங்கடிக்காமல், அல்லது ஒரு சொட்டு கண்ணீரையாவது வெளியேற்றாமல் மூடப்பட்டதே இல்லை.

அதன் பின் அன்னை குறித்து ஒரு கவிதை நூலை எழுதி முடித்தேன். கடந்த ஆண்டு அருவி பதிப்பகம் மூலமாக வெளிவந்த இந்த நூல் ஏற்படுத்திய அலை அன்னை குறித்த இந்த இரண்டாவது நூலுக்கு விதையிட்டது எனலாம்.

அருவி பதிப்பக உரிமையாளர் நண்பர் பூபதி அவர்கள் ஒருநாள் என்னைத் தொடர்பு கொண்டார். அன்னையில் கவிதை நூல் பலரை வியப்புக்குள்ளாக்கியிருப்பதாகவும், அன்னையின் வாழ்க்கையை உரைநடையில் எழுதி அன்னையின் பணிக்கு இன்னும் மரியாதை அளிக்கவேண்டும் எனவும் கேட்டுக் கொண்டார்.

மனக்கிடங்குகளில் கிடந்த அன்னையின் வாழ்க்கையை எழுத்தில் கொண்டுவருவதில் அவ்வளவு சிரமம் இருக்கவில்லை.

ஒரு சில சர்ச்சைகள் தவிர்த்து, இந்த நான்காண்டு கால இடைவெளி அன்னையின் மீதான பார்வையில் மாற்றம் ஏதும் கொண்டுவரவில்லை என்பதே அன்னையின் பணிகள் சமூகத்தில் ஏற்படுத்திய தாக்கத்தை உணர்த்துகிறது.

அன்னையின் வாழ்க்கையை எழுதும் போது அன்னை சார்ந்த மத, சமூக பின்னணிகளையும் நினைவில் கொள்வது அவசியமாகிறது. அந்த வகையில் அன்னையின் மனித நேயப் பணிகள் ஒவ்வொன்றுக்கும் ஆன்மீகக் காரணம் என்ன என்பதை எனது வாழ்வியல் அனுபவம் வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுகிறது.

ஏற்கனவே அன்னை குறித்த ஒரு நூல் எழுதியபின் இன்னும் ஏன் ஓர் அன்னை நூல் எனும் எனக்குள்ளேயே எழுந்தது. இரண்டாவது முறையும் மரியாதை செய்வதற்கு எல்லாவகையிலும் தகுதியானவர் அருகதையுடையவர் அன்னை என்பதைத் தவிர இதற்கு வேறெந்த காரணமும் இல்லை.

இந்த நூல் உருவாக்கத்தில் எனக்கு உதவிய நண்பர்கள் பென் கிருபா, சுதாகர் சாமுவேல் இருவருக்கும் இத்தருணத்தில் எனது நன்றிகளைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

எனது எழுத்துப் பயணத்தில் எப்போதுமே சரியான வழிகாட்டுதல்களையும், வாய்ப்புகளையும் வழங்கி வரும் நண்பர் யாணன், நண்பர் சுந்தரபுத்தன், நண்பர் சொக்கன் மூவருக்கும் எனது பணிவான நன்றிகள்.

அன்னையின் பணி மீதான தாக்கத்தினால் “அன்னை தெரசா சமூக நற்பணி மன்றம்” எனும் அமைப்பை ஆரம்பித்து குமரிமாவட்டத்தின் கிராமத்துத் தெருக்களில் மனித நேயப் பணிகள் செய்யும் தம்பி ஆண்டனியையும், அதற்குத் துணை நிற்கும் தம்பி வளனையும் இந்த நேரத்தில் பெருமையுடன் நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.

நல்ல படைப்புகளை வெளியிடுவதில் எப்போதுமே ஆர்வம் காட்டி, சமரசம் செய்து கொள்ளாத நூல்களை மட்டுமே வெளியிட்டு பதிப்பக உலகில் தனியிடத்தில் இருக்கும் நண்பர் பூபதி அவர்களுக்கு மனமார்ந்த நன்றிகள்.

உடலை விட்டும் உலகை விட்டும் பிரிந்தாலும் என் உயிரோடு என்றும் உரையாடி வழிகாட்டும் என் தந்தையை இந்த நேரத்தில் பெருமையுடன் நினைத்துப் பார்க்கிறேன். மரணப் படுக்கையிலும் கையருகே எனது கவிதை நூலை வைத்திருந்த அவருடைய நேசத்தை நினைக்காமல் இப்போதெல்லாம் என்னால் எதையும் எழுத முடிவதில்லை.

எனது எழுத்துப் பணிக்கு எப்போதுமே துணை நிற்கும் எனது பிரியத்துக்குரிய மனைவிக்கும், அம்மாவுக்கும், சகோதர சகோதரிகளுக்கும், மாமா, மாமிக்கும் எனது நன்றிகளைச் சொல்லாமல் போனால் எனது நன்றி அறிவித்தல் நிறைவுறாது.

இனி நீங்களும்… அன்னையும்.

Advertisements

அன்னை 1 : கருப்புப் பகல்

கருப்புப் பகல்

செப்டம்பர் 5 1997.

வரலாற்றின் பக்கங்களில் ஒரு கருப்புப் பகலாக விடிந்தது இந்த தினம். அன்றைய தினம் விடிந்தபோது யாரும் அறிந்திருக்கவில்லை அன்று அன்னை தெரசா தன்னுடைய மண்ணுலகப் பணியை முடித்துக் கொண்டு விண்ணுலகிற்குப் பயணமாவார் என்று.

ஏற்கனவே 1983ம் ஆண்டு முதன் முதலாக நெஞ்சுவலி அன்னையைத் தாக்கியது. அப்போது அன்னை ரோம் நகரில் இருந்தார். கத்தோலிக்கர்களின் மத வழிகாட்டியான போப் இரண்டாம் ஜான்பால் அவர்களைச் சந்திக்க அன்னை ரோம் நகருக்குச் சென்றிருந்தார்.

நெஞ்சு வலிக்கு நாடுகள் குறித்த கவலை இல்லையே. அங்கே அன்னை முதல் தாக்குதலுக்கு ஆளானார்.

ஆறு வருடங்கள் கடந்தபின் மீண்டும் ஒருமுறை அன்னையை நெஞ்சுவலி வந்து சந்தித்தது. இரண்டாம் முறை தாக்குதலுக்கு ஆளானபின் அன்னைக்கு பேஸ்மேக்கர் கருவி பொருத்தப்பட வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது.

அதன்பின் கடின வேலைகள் ஏதும் செய்யக் கூடாது என்று மருத்துவர்களால் அறிவுறுத்தப்பட்டும், அன்னையால் வெறுமனே இருக்க முடியவில்லை.

ஏழைகளுக்காகவும், வறியவர்களுக்காகவும், கைவிடப்பட்டவர்களுக்காகவும் துடித்துக் கொண்டிருந்த இதயம் தன்னுடைய துடிப்பை நிறுத்தும் வரை ஏழைகளுக்காகவே இயங்கிக் கொண்டிருந்தது.

ஏன் நீங்கள் உங்கள் உடல்நிலையைக் கவனித்துக் கொள்ளக் கூடாது ? இனிமேலாவது சற்று ஓய்வு எடுக்கக் கூடாதா என்றார்கள் மருத்துவர்கள். அவர்களிடம் அன்னை சொன்னார்

நான் விண்ணகம் செல்வது போல கனவு கண்டேன். விண்ணக வாசலில் எனக்கு அனுமதி மறுக்கப்பட்டது.

நீ மண்ணுக்கு செல். விண்ணுலகில் சேரிகள் இல்லை. உன் பணி மண்ணுலகில் என திருப்பி அனுப்பப்பட்டேன். எனவே என் இறுதி மூச்சு வரை பணி செய்வதிலிருந்து பின் வாங்க மாட்டேன். வியக்க வைக்கும் உறுதியுடன் சொன்னாள் அன்னை.

சில நாட்களுக்கு முன்பு தான் அன்னையின் பிறந்த நாள். எண்பத்து ஏழாவது வயதிற்குள் அன்னை அடியெடுத்து வைத்து ஒரு வாரம் தான் கடந்திருந்தது.

நெஞ்சுவலி மீண்டும் அன்னையை கொடூரமாய்த் தாக்கியது. கடந்த ஆண்டு மூன்று முறை மருத்துவமனைக்கு அன்னையை அனுப்பிய நெஞ்சு வலி இந்த முறை அனுப்பவில்லை.

இரவு “இயேசுவே உம்மை நேசிக்கிறேன்” உதடுகள் முனகின.

இயேசுவே.. இயேசுவே… இயேசுவே… அன்னை மூன்று முறை அழைக்கிறார்.

சுற்றி நிற்கும் சகோதரிகளின் கண்கள் அணை உடைக்கின்றன.

ஏழைகளோடு ஏழையாக சுற்றித் திரிந்த அன்னை இன்று நகர முடியாமல் உதடுகளை மட்டும் அசைத்து இறைவனிடம் இறுதி செபத்தை நிறைவேற்றுவதை அவர்களால் கலங்காத கண்களால் பார்க்க முடியவில்லை.

அசைந்து கொண்டிருந்த அன்னையின் உதடுகள் உறைகின்றன. மரணம் வந்து மரியாதைக்குரிய அன்னையை அழைத்துச் செல்கிறது.

அன்னை பணியாற்றிய கல்கத்தா நகரம் கண்ணீர்க் கடலில் மிதக்கிறது.

அன்னையின் இல்லத்தைச் சுற்றி மக்கள் குவிகின்றனர். மக்களைத் தேடித் தேடி ஓடிய அன்னையைத் தேடி வர மக்களுக்கு வழங்கப்பட்ட கடைசி வாய்ப்பாகத் தோன்றுகிறது அந்த நிகழ்வு.

உலகம் முழுதும் அன்னையின் மறைவுச் செய்தி ஓர் துயரப் புறாவாய் பறந்து திரிகிறது. உலகிலுள்ள தலைவர்கள் அனைவரும் சோகத்தை வார்த்தைகளில் கோத்து கண்ணீர் மாலையை அளிக்கின்றனர்.

அன்னையின் மறைவு உலுக்கி எடுத்து விட்டது. துயரத்தில் இருக்கிறேன். அன்னை இறுதி மூச்சு வரை இறைவனின் பிம்பமான ஏழைகளுக்குப் பணியாற்றியவள் என்று போப்பாண்டவர் தெரிவித்தார்.

பிரான்ஸ் ஜனாதிபதி ஜாக்குவாஸ் தன்னுடைய இரங்கல் செய்தியில், இன்றைய தினம் உலகில் அன்பும், கருணையும், வெளிச்சமும் சற்று குறைந்துவிட்டது. காரணம் அன்னை மறைந்துவிட்டார் என்று தெரிவித்தார்.

தெரசா ஒப்பிட முடியாத ஒரு பெரும் பணியாளர் என்று அமெரிக்கா ஜனாதிபதி பில் கிளிண்டன் இரங்கல் தெரிவித்தார்.

இங்கிலாந்தின் டோனி பிளேர் தன்னுடைய இரங்கல் செய்தியில் அன்னை மனுக்குலத்திற்கு முன்னுதாரணமாகவும், பணிசெய்யும் தூண்டுதல் வழங்குபவருமாய் இருக்கிறார். அன்னை எளியவர்களிடையே பணி செய்து உயர்ந்தவர் என குறிப்பிட்டிருந்தார்.

உலகம் முழுவதிலுமிருந்து பாரபட்சமின்றி அனைவரும் அன்னையின் மறைவுக்காய் கண்ணீர் வடித்தனர். இந்தியா அன்னைக்காக மூன்று நாள் அரசு முறை துக்கம் அனுசரித்தது.

மதங்களைத் தாண்டிய மனித நேயத்தை தன்னுடைய துணிச்சலான, பணிவான பணியினால் உணர்த்தியவர் அன்னை தெரசா என்பதை உலகமே ஏற்றுக் கொண்டதன் பிரதிபலிப்பாய் இருந்தது அது.

அன்னையின் உடல் அங்கிருந்து கல்கத்தாவிலுள்ள புனித தாமஸ் ஆலயத்தில் பொதுமக்கள் அஞ்சலிக்காக வைக்கப்பட்டது.

பல்லாயிரக்கணக்கான மக்கள் அன்னையின் உடலுக்கு கண்ணீரையும், பூக்களையும் கலந்து அர்ப்பணித்தனர்.

நேதாஜி உள் விளையாட்டரங்கில் அன்னைக்கு இறுதி மரியாதை நிகழ்ச்சி நடத்தப்பட்டது. ஐம்பதுக்கும் மேற்பட்ட நாடுகளிலிருந்து தலைவர்கள் இரங்கல் கூட்டத்திற்கு வருகை தந்திருந்தனர்.

எல்டன் ஜாண் இசை நடந்தேறியது. பல்லாயிரக்கணக்கானோர் அன்னைக்கு இறுதி மரியாதை செலுத்தினார்கள். உலக நாடுகளின் தலைவர்களும், அன்னையின் பணியினால் தொடப்பட்ட ஏழைகளும் என அரங்கம் சமத்துவக் கலவையாய் நிரம்பி வழிந்தது.

இறுதிச் சடங்கில் ஓர் அனாதைக் குழந்தை அன்னை யின் பாதத்தில் மலர்கொத்து ஒன்றை வைக்க, உடனுழைப்பாளர் ஒருவர் வத்தி ஒன்றை வைக்க, கொஞ்சம் தண்ணீரை ஒரு கைதியும், இயேசுவின் இரத்தத்தை நினைவூட்டு வகையில் திராட்சை ரசத்தை ஒரு தொழுநோயாளியும், இயேசுவின் உடலை நினைவூட்டும் வகையில் ஒரு அப்பத்தை ஊனமுற்ற நபர் ஒருவரும் அன்னையின் உடலுக்கு காணிக்கை வைத்தனர்.

பார்வையாளர்களின் இதயம் கசிந்தது. “நான் ஒரு பென்சில் மட்டுமே. என்னைக் கொண்டு வரைபவர் இயேசுவே” என சொன்ன அன்னை இறைவனிடம் சரணடைந்து விட்டார்.

ஏழைகளிலுள்ள பரம ஏழைகளைத் தேடி வந்த அன்னை தெரசாவிற்கு மரணத்திற்குப் பின் வழங்கப்பட்ட உச்சபட்ச ஆடம்பர விழா அன்னையின் வாழ்க்கை மனித வரலாற்றில் நிகழ்த்திய பாதிப்பை படம்பிடித்தது.

அன்னை நிச்சயமாய் இந்த ஆடம்பரத்தை விரும்பியிருக்க மாட்டார். என்று அன்னையின் பணியை ஆழமாய் அறிந்தவர்கள் கவலைப்பட்டனர்.

அரசு மரியாதை அன்னைக்கு வழங்கப்பட்டது. பதினைந்து ராணுவ வண்டிகளுடன் அன்னையின் இறுதி ஊர்வலம் நடந்தது.

ஆலயத்திலிருந்து , நேதாஜி அரங்கிற்குச் சென்று, நேதாஜி அரங்க நிகழ்வுகள் முடிந்தபின் அன்னையின் உடல் அன்னையின் இல்லத்திற்குக் கொண்டு வரப்பட்டது.

அன்னை ஆரம்பித்த “மிஷனரீஸ் ஆப் சாரிட்டி” தலைமை அலுவலகத்தில் அன்னையின் உடல் நல்லடக்கம் செய்யப்பட்டது.

நாள்காட்டி செப்டம்பர் 13, 1997 என்றது.

ஒரு மரணம் உலகையே உலுக்கி எடுத்தது. ஒரு மரணம் உலக நாடுகளின் தலைவர்கள் அனைவரையும் இந்தியாவிற்கு வரவைத்தது. ஒரு மரணம் இந்திய நாட்டின் மனங்களையெல்லாம் துயரக் கடலில் இறக்கி வைத்தது.

அப்படி இந்த அன்னை தெரசா செய்தது தான் என்ன ? அரசியல் புரட்சியா ? மாவீர சாதனையா ? மாபெரும் தொழில் புரட்சியா ? ஒன்றுமில்லை.

ஏழைகளின் குடிசையில் தவழ்ந்ததும், தொழுநோயாளிகளை தூக்கி அரவணைத்ததும், அருவருப்பென நிராகரிக்கப்பட்டவர்களை மார்போடணைத்துக் கொண்டதும் தான்.

அன்னை யார் ? அவர் இந்த பணிகளையெல்லாம் செய்யக் காரணம் என்ன ? அன்னை இந்தியாவைத் தேர்ந்தெடுத்த காரணம் என்ன ?

அன்னை 2 : மழலை ஆன்கஸ்

மழலை ஆன்கஸ்

ஆகஸ்ட் 26, 1910.

வரலாறு இந்த நாளை ஒரு மயிலிறகால் எழுதியிருக்க வேண்டும். ஏனெனில் இந்த நாளில் தான் அன்னை தெரசா என்று பின்னாளில் உலகினரால் அன்போடு அழைக்கப்பட்ட ஆக்னஸ் கொன்சகா பொஜாக்சியு பிறந்தாள்.

யூகோஸ்லோவாக்கியாவிலுள்ள ஸ்கோப்ஜி என்னுமிடத்தில் வசித்து வந்தனர் நிக்கோலா, டிரானே தம்பதியினர். இவர்கள் அல்பேனியர்கள், இடம்பெயர்ந்து ஸ்கோப்ஜியில் வசித்து வந்தனர். ஆக்னஸின் தாய் வெனிஸ் நாட்டைச் சார்ந்தவர்

இந்த ஸ்கோப்ஜி மெசபடோனியாவிலுள்ள ஒரு நகரமாகும். இஸ்லாமியர்கள் அதிகம் வாழ்ந்து வந்த இந்த நகரத்தில் கிறிஸ்தவர்களின் எண்ணிக்கை மிகக் குறைவே.

நிக்கோலா ஒரு கட்டிட நிறுவனத்தின் பங்குதாரராய் இருந்தார். எனவே குடும்பத்திற்குத் தேவையான வருமானம் தங்குதடையின்றி வந்து கொண்டிருந்தது.

கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தின் அடித்தளத்தில் அமைந்திருந்தது அவர்களுடைய வாழ்க்கை. சுற்றத்தோடு உறவும், நட்பும் கொண்டிருந்த தம்பதியினருக்கு  மூன்றாவது மகளாக வந்து பிறந்தாள் ஆக்னஸ்.

அவளுக்கு ஒரு அக்கா ஒரு அண்ணன். ஆக்னஸின் அண்ணன் லாசர் 1907ம் ஆண்டு பிறந்தார். இரண்டாவதாக ஒரு அக்கா அகதா 1904ம் ஆண்டு பிறந்தார்.

பிறந்த அடுத்த நாளே ஆக்னஸ் திருமுழுக்கு பெற்றாள். திருமுழுக்கு என்பது கிறிஸ்தவ மதத்திற்குள் நுழைவதற்கான ஆன்மீக அனுமதி.

இருபத்து ஏழாம் தியதி திருமுழுக்கு பெற்றுக் கொண்ட தினத்தையே ஆக்னஸ் தன்னுடைய பிறந்த நாளாகப் பாவிக்க ஆரம்பித்தாள்.

அழகும், அறிவும் நிறைந்த பெண்ணாக வளர்ந்தாள் ஆக்னஸ். பெற்றோருக்குக் கீழ்ப்படிந்து நடப்பதில் ஆக்னஸ் பெற்றோரைப் பெருமைப்படுத்தினாள்.

ஆக்னஸின் வீட்டைச் சுற்றிலும் இயற்கை தன்னுடைய கம்பீர பச்சையை வஞ்சனையின்றி வழங்கியிருந்தது. ஆக்னஸிற்கு அந்த தோட்டங்களில் விளையாடுவது பிடித்தமான பொழுதுபோக்காகவும் இருந்தது.

ஐந்து வயதான போது ஆக்னஸ் நற்கருணை பெற்றுக் கொண்டாள்.

நற்கருணை என்பது கிறிஸ்தவத்தின் மிக முக்கியமான நிகழ்வு. நற்கருணையில் இயேசு இருக்கிறார் என்பது கத்தோலிக்கக் கிறிஸ்தவர்களின் நம்பிக்கை.

இயேசுவின் இறுதி இரவு உணவின்போது கோதுமை அப்பத்தை எடுத்து பிட்டு தன்னுடைய சீடர்களுக்குக் கொடுத்தார். அப்போது “ இது எனது உடல். இதை வாங்கி உண்ணுங்கள்” என்று கூறினார்.

அந்த நினைவாக ஆலயங்களில் நற்கருணை வழங்கப்படுகிறது. நற்கருணை உண்பவன் கிறிஸ்துவையே உண்கிறான். எனவே உள்ளத்தில் கிறிஸ்துவை ஏற்றுக் கொண்ட அவன் தீய வழிகளில் நடக்கக் கூடாது என்பதே பொருள்.

அதனாலேயே ஆக்னஸ் தன்னுடைய ஐந்தாவது வயதில் நற்கருணை பெற்றுக் கொண்ட பின் ஆக்ன்ஸ் இறைவிசுவாசத்தில் ஆழமானாள்.

தன்னுடைய ஆறாவது வயதில் உறுதிப்படுத்தலும் பெற்றுக் கொண்டாள். உறுதிப்படுத்தல் என்பது கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தில் உறுதிப்படுதலாகும்.

ஆக்னஸ் படித்தது இயேசுவின் திரு இருதய ஆலயப் பள்ளியில். பள்ளிக்கூடத்தில் ஆக்னஸ் படு சுட்டி. அழகிலும் திறமையிலும் ஆசிரியர்களின் உள்ளத்தைக் கொள்ளை கொண்டவள்.

ஆக்னஸ் வீட்டிலும் செல்லப்பிள்ளையாய் வளர்ந்தார். அவருடைய அன்னையோடு ஆழமான அன்பு கொண்டிருந்தார். அன்னையின் சொல்லைத் தட்டியதேயில்லை.

ஆக்னஸை அவருடைய வீட்டில் யாரும் பெயர் சொல்லி அழைப்பதில்லை அரும்பு எனும் பொருளின் கோக்ஹா என்றே அழைத்தார்கள்.

ஆக்னஸ் நல்ல குரல் வளம் கொண்டிருந்தாள். தினமும் தவறாமல் செபம் செய்வது அவளுடைய வழக்கமாக இருந்தது.

அவர்களுடைய ஆலயத்தின் பாடகர் குழுவில் ஆக்னஸ் சேர்ந்தாள். இசையுடன் இறைவனைப் புகழ்வது அவளுக்கு மிகவும் பிடித்தமானதாக இருந்தது.

ஆக்னசின் அக்காவும் நல்ல இசை ஞானம் உடையவர். எனவே இருவரும் இசைக் குழுவில் சேர்ந்து இறைவனைப் புகழ்ந்து வந்தனர்.

தினமும் செபம் செய்வது, ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் தவறாமல் ஆலயம் செய்வது போன்ற அனைத்து விதமான மத ஒழுக்கங்களையும் ஆக்னஸ் மன விருப்பத்துடன் நிறைவேற்றி வந்தாள்.

வீட்டில் கடைக்குட்டிக்குரிய செல்லத்துடனும், ஆலயத்தில் துடிப்பான இறைபக்தியுடனும் வளர்ந்த ஆக்னஸ் அனைவருக்கும் பிரியமான பெண்ணாக வளர்ந்ததில் ஆச்சரியமில்லை.

சிறுவயதிலேயே மிக நல்ல பழக்கங்களைக் கொண்டிருந்தார் ஆக்னஸ். தினமும் குடும்பத்தினர் அனைவரும் ஆலயம் சென்று இறைவனைத் தொழும் வழக்கத்தைக் கொண்டிருந்தனர்.

அந்த நாட்களின் நற்கருணை வாங்க வேண்டுமெனில் அதற்கு முன் ஒரு குறிப்பிட்ட நேரம் வரை எதுவும் சாப்பிட்டிருக்கக் கூடாது. குறிப்பாக காலையில் நற்கருணை வாங்க வேண்டியிருந்தால் முந்தின நாள் நள்ளிரவுக்குப் பின் எதுவும் உண்ணக்கூடது என்னும் வரைமுறை இருந்தது.

ஆக்னஸ் அதை தவறவிட்டதேயில்லை. ஆனால் அவளுடைய அண்ணன் லாசர் இரவில் அனைவரும் தூங்கியபின் பூனைபோல சென்று இருக்கின்ற இனிப்பு வகைகள், பழங்கள் என ஒரு கை பார்த்து விடுவார். இதை ஆக்னஸ் ஒரு நாள் கவனித்தாள்.

அண்ணன் செய்த தவறை பெற்றோரிடம் சொல்லி தண்டனை வாங்கித் தராமல் நேராக அண்ணனிடமே சொல்லி தவறைத் திருந்த வைத்தாள்.

லாசரும் தங்கையின் நாசூக்கான போதனையினால் பாதிக்கப்பட்டு அதன்பின் அந்த தவறைச் செய்யவில்லை.

ஆக்னஸின் தாய் பிறர் உதவிப் பணிகளில் தயக்கம் காட்டாதவர். அவர்களுடைய வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் ஒரு ஏழை விதவை வறுமையில் வாடிக்கொண்டிருந்தாள்.

அவர்களுக்குச் சொந்தமான குடிசை இருட்டுக்குள் கிடந்தது. ஏழு குழந்தைகள். அவர்களுடைய பசியைத் தீர்க்கும் வழியில்லாத நிலை.

ஆக்னஸின் தாய் அந்தக் குடும்பத்தினரைப் பரிவோடு பார்த்துக் கொண்டாள். தேவைப்பட்ட உதவிகளை தொடர்ந்து செய்து வந்தாள்.

தாயின் இந்த முன் உதாரணம் ஆக்னஸை வசீகரித்தது. ஆக்னஸ் அந்த இல்லத்தினரோடு மிகவும் நெருங்கிப் பழகினாள். அந்த சிறு வயதிலேயே அவர்களுக்கு துணையாய் இருக்க விரும்பினாள்.

ஆக்னஸிற்கு அன்னை பல அறிவுரைகள் வழங்குவாள். பெரும்பாலும் அந்த அறிவுரைகள் எல்லாமே மனித நேயத்தை மையப்படுத்தியதாகவே இருந்தன.

இயேசுவின் போதனைகளை ஆக்னஸ் மிகவும் ஆர்வத்துடன் படித்து வந்தாள்.

நீ நல்ல செயல்கள் செய்யும் போது அதை விளம்பரப் படுத்தக் கூடாது, சுயநலமான செயல்களை செய்யக் கூடாது, பிறருக்கு உதவி செய்வதில் தயங்கக் கூடாது என்றெல்லாம் அன்னை நிறைய அறிவுரைகளை ஆக்னஸிற்கு அடிக்கடி வழங்குவார்.

தாய் சொல்லைத் தட்டாத ஆக்னஸ் அன்னை சொல்வதையெல்லாம் கவனமாய் கேட்டுக் கொண்டிருப்பாள்.

தாய் அறிவுரைகள் சொல்லிக் கொண்டிருக்க, தந்தை ஆக்னஸுடன் அளவளாவி, கதைகள் பேசி பொழுதைப் போக்குவார்.

அன்னை 3 : முதல் புயல்

முதல் புயல்

வார்த்தைகளால் வழங்கும் அறிவுரைகள் தவிர சில நிகழ்வுகள் மூலமாகவும் ஆக்னஸின் தாய் சில செய்திகளை அவ்வப்போது மகளுக்குப் புரிய வைத்துக் கொண்டே இருந்தாள்.

ஒருமுறை ஆக்னஸ், வீட்டில் அமர்ந்து தோழிகளுடன் உற்சாகமாய் பேசிக்கொண்டிருந்தாள்.

இரவு நேரமாகி விட்டது, தோழியரின் உற்சாகப் பேச்சு குறையவில்லை. பேச்சு திடீரென அங்கே இல்லாத ஒரு தோழியைப் பற்றி திரும்பியது.

அந்த தோழியைக் கிண்டலடிப்பது, அவளைக் குறித்து நகைச்சுவையாய் பேசுவது என அவை கலகலப்பானது.

இவற்றைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த ஆக்னஸின் அன்னை, மகள் செய்யும் தவறைத் திருத்த வேண்டும் என விரும்பினார்.

நேராக அறைக்குச் சென்று எரிந்து கொண்டிருந்த விளக்கை அணைத்தார்.

ஆக்னஸ் நண்பர்கள் முன்னிலையில் அவமானப்படுத்தப் பட்டதாய் உணர்ந்தாள். எனினும் எதையும் வெளிக்காட்டவில்லை. மெதுவாக அன்னையிடம் கேட்டாள்.

‘ஏனம்மா விளக்கை அணைத்து விட்டீர்கள் ?’

‘புறணி பேசும் இடத்தில் வெளிச்சம் எதற்கு ? இருட்டான செயல்களை இருட்டிலேயே பேசுங்கள்’ என்றாள் ஆக்னஸின் அன்னை.

ஆக்னஸ் சட்டென்று விளங்கிக் கொண்டாள். தான் செய்த காரியம் தவறு என்பதையும். இல்லாத தோழியைப் பற்றி அவதூறு கூறிவது சரியல்ல என்பதையும் ஆக்னஸ் புரிந்து கொண்டாள்.

அன்னை ஒரு செயலின் மூலமாக ஆக்னஸிற்கு ஒரு அழகிய பாடம் கற்றுக் கொடுத்தார்.

இதேபோல இன்னொரு முறை ஒரு நிகழ்வு நடந்தது.

ஆக்னஸின் நண்பர்கள் கூட்டத்தில் ஒரு தீய தோழி இருப்பதை ஒருமுறை தாய் கவனித்தாள்.

அந்த தீய தோழியின் நட்பு நல்லவர்களையும் கெடுத்துவிடும் எனவே அந்த நட்பைத் துண்டிக்க வேண்டும்.

கூடா நட்பு தீரா இடும்பைத் தரும் என தாய் யோசித்தார். அதை ஒரு நிகழ்வின் மூலமாக மகளுக்குப் புரியவைக்க விரும்பினார்.

ஒருநாள் ஆக்னஸை அழைத்தாள் தாய்.

ஆக்னஸ் வந்தாள். ஆனந்தமடைந்தாள். அன்னையின் முன்னால் ஒரு கூடை நிறைய ஆப்பிள் பழங்கள்.

அழகான ஆப்பிள் பழங்களைக் கண்ட ஆக்னஸின் கண்கள் ஆனந்தத்தின் விரிந்தன. ஒருபழத்தை எடுக்கப் போனாள். அன்னை அவளை நிறுத்தினாள்.

கீழிருந்து ஒரு அழுகிய பழத்தை எடுத்தாள். ஆக்னஸ் புரியாமல் பார்த்தாள். தாய் அந்த அழுகிய பழத்தை அழகிய பழங்களின் நடுவே வைத்தாள்.

ஏனம்மா ? நல்ல பழங்களோடு கெட்ட பழத்தையும் வைக்கிறீர்கள் ? என்று கேட்டாள் ஆக்னஸ்.

எல்லாம் ஒரு காரணமாய் தான். இதை அப்படியே கொண்டு ஒரு இடத்தில் வை. அன்னை சொன்னாள்.

ஆக்னஸ் அன்னை சொல் தட்டியதில்லை. அப்படியே செய்தாள்.

சில நாட்களுக்குப் பின் தாய் ஆக்னஸை மறுபடியும் அழைத்தாள். அந்த பழக் கூடையை எடுத்து வரச் சொன்னாள்.

பழக்கூடையை ஆக்னஸ் எடுத்து அன்னை முன்னால் வைத்தாள். அந்தக் கூடையிலிருந்த பழங்கள் எல்லாம் அழுகிப் போய் இருந்தன.

ஆக்னஸ் வருந்தினாள். நன்றாக இருந்த பழங்கள் கெட்டுப் போய்விட்டனவே என்று வருந்தினாள்.

அன்னை அவளை அருகில் அணைத்துச் சொன்னார்.

பார்த்தாயா ? ஒரு அழுகிய ஆப்பிள் பழம் ஒரு கூடை நல்ல பழங்களை அழுக வைத்து விட்டது.

நட்பும் இப்படித் தான். ஒரு தீய நட்பு ஒரு நல்ல குழுவையே நாசமாக்கி விடும். விஷம் ஒருதுளி போதும் ஒரு மனிதனைக் கொல்ல. எனவே நட்பைத் தேர்ந்தெடுப்பதில் கவனம் தேவை.

அன்னை சொல்லிக் கொண்டிருக்க, ஆக்னஸின் உள்ளம் நட்பைக் குறித்த இலக்கணங்களை கற்றுக் கொண்டிருந்தது.

தான் எப்போதும் ஒரு அழுகிய ஆப்பிளாய் இருக்கக் கூடாது என்றும், அழுகிய ஆப்பிள்களை தன் நட்பு வட்டத்தில் வைத்திருக்கக் கூடாது என்றும் ஆக்னஸ் உறுதியெடுத்தாள்.

அன்னையை அரவணைத்தாள். அன்னை அழுகிய ஆப்பிள்களை வெளியே கொட்டினாள், அழகிய மனம் ஒன்றைத் தயாராக்கிய திருப்தியுடன்.

ஆக்னஸின் குடும்பம் ஆனந்தத்தின் எல்லைகளில் மகிழ்ச்சியாய் ஆடிப்பாடிக் கொண்டிருந்தபோது தான் அந்த சூறாவளிச் செய்தி வந்தது.

அது அந்த ஆனந்தக் குடிலை சுக்கு நூறாய் பிய்த்து எறிந்தது. அந்த அசுர அலை அதிர்ச்சியின் கரைகளில் அவர்களை ஒதுக்கியது.

தந்தை இறந்து விட்டார்.

அன்னை 4 : முதல் விதை

முதல் விதை

தந்தை இறந்து விட்டார்.

1917ம் ஆண்டு ஆக்னஸின் தந்தை இறைவனை அடைந்து விட்டார். அப்போது ஆக்னஸிற்கு வயது வெறும் ஏழு !

தந்தையின் தோள்சாய்ந்து கதைகள் கேட்டு கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்டு தூங்கிப் போகும் ஆக்னஸ் அந்த துயரத்தின் வீரியத்தை உள்வாங்கி ஒட்டு மொத்தமாய் உடைந்து போனாள்.

எதிர்பாராத மரணங்கள் வாழ்வின் அடித்தளத்தையே அசைத்துப் பார்க்கும் வல்லமை கொண்டவை.

ஆக்னஸின் குடும்பமும் ஆட்டம் கண்டது. மரணம் தான், இதுவரை தேவையில்லை என்று நினைத்திருந்தவற்றையெல்லாம் நினைத்துப் பார்க்க வைக்கிறது.

மரணம் தான், வாழ்வின் மீதான பயத்தை வெளிக்கொணர்கிறது. அதே மரணம் தான் புதைந்து கிடக்கும் தன்னம்பிக்கையை தூசு தட்டவும் உதவுகிறது.

ஆக்னஸின் அன்னை வேர் வெட்டுப்பட்ட ஆலமரமாய் சாய்ந்தாள். மரமே சாய்ந்தபின் கிளைகளில் ஆடிப்பாடும் கிளிகளின் கதி என்னாவது ? அவையும் சாய்ந்தன.

என்ன செய்வது ? பசிக்கு மரணம், ஜனனம் என வித்தியாசம் பார்க்கத் தெரியாதே அது வழக்கம் போல் வந்தது.

பெரும் பெயருடனும், பணத்துடனும் இருந்த தந்தையை, கூட இருந்த நண்பர்களும், பங்குதாரர்களும் மரணத்தின் பின் மறுதலித்தனர்.

வரவேண்டிய பணம் வரவில்லை. அநியாயங்களே ஆன்கஸின் வாசலில் வந்து குவிந்தன.

வேறு வழியில்லை. தாய்ப்பறவை பறந்தால் தான் உணவு கிடைக்கும் எனும் நிலை. அன்னை நிமிந்தாள். அவளுடைய நம்பிக்கையும் நிமிர்ந்தது.

பெர்னாய் அலங்கார ஆடைகள் செய்வது, கலைப்பொருட்கள் செய்வது என பல திறமைகளைக் கொண்டிருந்தாள். தேவையில்லை என்று நினைத்திருந்தவை இப்போது உதவிக்கு ஓடிவந்தன. அந்த திறமைகளை பசியாற்றப் பயன்படுத்தலாம் என முடிவெடுத்தாள்.

இரவு பகல் பாராமல் உழைப்பின் கைகளில் தன்னை அர்ப்பணித்தாள். தேவையான பணம் வரத் துவங்கியது.

ஏழு வயதான ஆக்னஸிற்கு அந்த நிகழ்வுகளெல்லாம் மனதில் ஆழமான காயத்தை உண்டுபண்ணின.

வாழ்வுக்காக தனது அன்னை பட்ட துயரங்கள் அவளுடைய மனதின் காயத்தை ஆழப்படுத்தின.

ஆனால் தாய், தன் பிள்ளைகளுக்கு கவலை ஏதும் வரக்கூடாது என்பதில் கண்ணும் கருத்துமாய் இருந்தாள். ஒரு இழப்பு வேறு இழப்புகளுக்கு குடும்பத்தை இட்டுச் செல்லக் கூடாது என்பதில் உறுதியாய் இருந்தாள்.

தன் பிள்ளைகளுக்கு நல்ல செய்திகளையும், போதனைகளையும் தவறாமல் வழங்கிக் கொண்டே இருந்தாள்.

அவர்களுடைய இறை விசுவாசம் தந்தையின் மரணத்திற்குப் பின் இன்னும் அதிகமானது. தந்தையைச் சார்ந்து இருந்த குடும்பம், விண்ணகத் தந்தையை முழுவதுமாய் சார்ந்து இருந்தது.

ஆக்னஸ் திருஇருதய ஆலயத்திலும், அங்கே அமைந்திருந்த நூலகத்திலும் நிறைய நேரம் செலவிட்டாள். விவிலியத்தை முழுமையாக ஊன்றிப் படிப்பதில் ஆர்வம் காட்டினார்.

“ஏழைகளுக்கு நீங்கள் எதையெல்லாம் செய்தீர்களோ அதையெல்லாம் எனக்கே செய்தீர்கள்” என்னும் இயேசுவின் போதனை ஆக்னஸை பெரிதும் கவர்ந்தது.

நோயுற்றிருப்பவர்களைச் சந்திக்கும் போதும், சிறையில் இருப்போரைப் பார்வையிடும் போதும், தாகமுற்றிருப்போருக்கு தண்ணீர் வழங்கும் போதும், நோயுற்றவருக்கு ஆறுதல் தரும் போதும் இறைவனுக்கே அவற்றைச் செய்கிறீர்கள் என்னும் இயேசுவின் போதனையை உள்ளத்தில் இருத்தி ஆக்னஸ் சிந்தித்து வந்தாள்.

ஜெஸ்யூட் எனும் கிறிஸ்தவப் பிரிவைச் சார்ந்த சகோதரிகள் அவர்களுடைய ஆலயத்தில் ஒரு முறை வந்தபோது அவர்கள் மூலமாக சமூகப் பணிபற்றி நிறைய தெரிந்து கொண்டாள்.

ஏழைகளுக்குப் பணி செய்வதற்காகவே பலர் இருப்பது அவளுடைய ஆர்வத்தையும், ஈடுபாட்டையும் அதிகப்படுத்தியது.

அந்த ஆர்வத்தை அப்படியே ஏந்திக் கொண்டு ஸ்கோப்ஜியிலுள்ள மரியன்னை ஆலயத்தில் ஆக்னஸ் நீண்ட நேரம் செபமாலை செய்தாள்.

பின் தன்னுடைய தாயிடம் சென்றாள்.

“அம்மா நான் இன்னும் அதிகமாக இயேசுவின் பணிகளைச் செய்யவேண்டும் என விரும்புகிறேன்”

“நல்லது. அதிகம் செபம் செய், அதிகம் விவிலியம் வாசி, அதிக நேரம் ஆலயத்தில் இரு” அன்னை அறிவுரை கூறினாள்.

“இல்லை அம்மா, நானும் ஜெஸ்யூட் சகோதரிகளைப் போல, துறவறத்தில் ஈடுபட்டு பணி செய்யப் போகிறேன்” ஆக்னஸ் சொன்னாள்.

தாய் திடுக்கிட்டாள்.

ஆக்னஸை நிமிர்ந்து பார்த்தாள். பன்னிரண்டே வயதான தனது மகளுக்கு துறவறத்தில் நாட்டம் ஏற்பட்டிருக்கிறது என்பதை தாயால் ஜீரணிக்க முடியவில்லை.

“நீ சின்னப் பெண். இப்போதைக்கு துறவறம் பற்றி சிந்திக்க வேண்டாம். உன்னுடைய கடமைகளை சரிவர செய். துறவறம் பற்றி பின்பு யோசிக்கலாம்” தாய் சொல்ல, ஆக்னஸ் முகவாட்டத்துடன் சென்றாள்.

தாய் நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டாள். ஆக்னஸ் ஏதோ ஒரு வேகத்தில் தன்னிடம் வந்திருக்கிறாள். இன்னும் சில வருடங்கள் சென்றால் வாழ்வின் மீதான உற்சாகமும், சுவாரஸ்யங்களும் அவளை வந்தடையும். அதன் பின் அவளுக்கு துறவறம் பற்றியெல்லாம் யோசிக்கவே பிடிக்காது என நினைத்து மனதுக்குள் சிரித்துக் கொண்டாள்.

ஆனால் அது எவ்வளவு பெரிய தவறு என்பது அப்போது தாய்க்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை.

அன்னை 5 : இறை அழைத்தல்

இறை அழைத்தல்

ஆக்னஸ் அன்னையின் வார்த்தையின் படியே நடந்தாள். தன்னுடைய கடமைகளில் ஆர்வமுடன் ஈடுபட்டாள். ஆலயப் பணிகளில் முழு ஈடுபாட்டுடன் ஈடுபட்டாள்.

அப்போது தான் அந்த பங்கிற்கு பங்குக் குருவானவராக வந்தார் பங்குத் தந்தை ஜாம்பிரன் கோவிக்.

ஜாம்பிரன் கோவிக் ஆன்மீகப் பணிகளின் நுணுக்கங்களை ஆலயத்தில் போதிப்பது வழக்கம். அவர் அந்த பங்கில் “மரியாயின் சேனை” எனும் இயக்கத்தை ஆரம்பித்தார்.

மரியாயின் சேனை என்பது ஆன்மீகமும், சமூகப் பணியும் இணைந்த ஒரு இயக்கம். அந்த இயக்கத்தில் ஆக்னஸ் ஆர்வமுடன் சேர்ந்தாள்.

அன்னை மரியைப் புகழ்வதும், அவரைப் போன்ற அர்ப்பணிப்பு உணர்வுடன் இறைவனில் சரணடைவதும், சமூகப் பணிகளில் ஈடுபடுவதும் என பல பரிமாணங்களை ஆக்னஸிற்கு மரியாயின் சேனை கற்றுக் கொடுத்தது.

ஆக்னஸின் ஆன்மீக ஈடுபாடு அதிகரித்தது.

ஆக்னஸிற்குப் பதினான்கு வயதான போது வங்காள தேசத்தில் பணிபுரியும் பணியாளர்கள் பற்றிய தகவல்கள் ஆக்னஸிற்குக் கிடைத்தன. ஆக்னஸ் அனைத்தையும் தன் மனதிற்குள் போட்டு வைத்தாள்.

தெரேசா மார்ட்டின் எனும் சகோதரியின் பணிகளைக் குறித்து ஆக்னஸிற்கு மரியாயின் சேனை சொல்லிக் கொடுத்தது. உலக நாடுகளில் பணி செய்வோருக்காக உருக்கமாக செபிப்பதும், எளிமையான வாழ்க்கை வாழ்வதும் என தன்னுடைய வாழ்க்கையை இறைவனுக்காய் அர்ப்பணித்த அந்த சகோதரி சமீபத்தில் இறந்து போயிருந்தார்.

பன்னிரண்டு வயதில் பணி செய்ய வேண்டும் எனும் ஆர்வத்தின் அஸ்திவாரத்தை தனக்குள் போட்ட ஆக்னஸ் அந்த அஸ்திவாரத்தின் மீது ஆறு ஆண்டுகள் தொடர்ந்து கட்டிடம் கட்டிக் கொண்டே இருந்தார்.

பதினெட்டு வயதான போது, அந்த அழைத்தல் இன்னும் அதிகரித்தது. தன் உள்ளத்துக்குள் எப்போதுமே துறவறப் பணிக்குச் செல்லுமாறும், மனித நேயப்பணிகளைச் செய்யுமாறும் ஒரு குரல் ஒலித்துக் கொண்டே இருப்பதாக ஆக்னஸ் உணர்ந்தாள்.

குழப்பங்களும், ஆர்வமும், தயக்கமும், பயமும் எல்லாம் ஆக்னஸை வாட்டின. பங்குத்தந்தை ஜான்பிரன் அவர்களைச் சென்று சந்தித்து தனது இறை அழைத்தலைப் பற்றிச் சொன்னாள்.

தந்தை கவனமுடன் ஆக்னஸ் சொன்னவற்றைக் கேட்டுக் கொண்டார். அவருக்கு அன்னையின் ஆர்வமும், இறை அழைத்தலின் உண்மை நிலையும் விளங்கின.

அழைத்தல் உண்மையானது தான். ஆனால் பணி கடினமானது. அவ்வப்போது ஆன்மீகப் பணிகளில் ஈடுபடுவதற்கும், ஆன்மீகப் பணியையே முழு நேரப் பணியாய் செய்வதற்குமிடையே மிகப் பெரிய வேறு பாடு உண்டு என்பதை பங்குத் தந்தை எடுத்துச் சொன்னார்.

ஆக்னஸ் உறுதியாய் இருந்தார். அவருடைய முடிவு இறுதியாய் இருந்தது. துறவறம் மேற்கொள்ள வேண்டும்.

வங்காளத்திலுள்ள லோரேட்டோ கன்னியர் இல்லத்தில் சென்று பணியாற்ற வேண்டும் என்பது அன்னையில் இலட்சியமாய் இருந்தது.

இந்தியாவில் பணியாற்ற வேண்டுமெனில் இந்திய மொழிகள் ஏதேனும் தெரிந்திருக்க வேண்டுமே எனும் கவலையும் ஆக்னஸிற்கு இருந்தது. ஆனால் ஆங்கிலம் கூட தெரியாமல் நாடு விட்டு நாடு சென்று பணியாற்ற முடியாது எனவே முதலில் ஆங்கிலம் கற்றுக் கொண்டாக வேண்டும் என்று ஆக்னஸ் தீர்மானித்தாள்.

எல்லாம் மனதிற்குள் உருப்போட்டாகிவிட்டது. என்ன செய்ய வேண்டும், எப்படிச் செய்ய வேண்டும் என்றெல்லாம் தீர்மானம் செய்தாயிற்று. பங்குத் தந்தையிடம் பேசி தெளிவும் பெற்றாகிவிட்டது. இப்போது தனக்கு முன்னால் இருந்தது ஒரே ஒரு பெரிய கேள்வி.

அம்மா அனுமதிப்பார்களா ?

தாய் தன்னுடைய ஒட்டு மொத்த பிரியத்தையும் மகளிடம் வைத்திருப்பவர். செல்லமாய் நடத்துபவள். ஆக்னசும் அன்னை சொல் தட்டாதவர்.

பிரிந்து செல்கிறேன் எனும் சொல் தாயை துயரத்தின் உச்சிக்கு கொண்டு செல்லும் என்பதை ஆக்னஸ் உணர்ந்திருந்தாள்.

தந்தை இல்லாத வீட்டில், செல்ல மகளும் இடம் பெயர்ந்தால் தாய்ப்பறவை படும் துயரம் அளவிட முடியாதது என்பது அவளுக்குத் தெரிந்தே இருந்தது.

ஆயினும் குடும்ப பாசமும், தாய்ப்பாசமும் எல்லாம் தன்னுடைய இறை பணிக்கு முன் முதன்மை இழந்து விட்டன என்பது ஆக்னஸிற்கு தெரிந்தது.

சொல்லியே ஆகவேண்டும். தாயைப் பணிந்து ஆசீர் வாங்க வேண்டும். ஆக்னஸ் முடிவெடுத்தாள்.

வீட்டில் அன்னை வழக்கமான உற்சாகத்துடன் மகளை எதிர்கொண்ட போது தான் ஆக்னஸ் அதைச் சொன்னாள்.

‘அம்மா… முன்பு ஒருமுறை என்னுடைய விருப்பத்தைச் சொன்னபோது, நான் சிறு பெண் என்றீர்கள். எனக்கு அனுபவம் இல்லை என்றீர்கள். கடமைகளைக் கடைபிடிக்கச் சொன்னீர்கள். “ ஆக்னஸ் துவங்கினாள்.

தாய் நெற்றி சுருக்கினாள். என்ன சொல்ல வருகிறாள் மகள் ?

‘இப்போது நான் பக்குவம் அடைந்து விட்டேன். கடமைகளை சரிவர செய்தேன். இறை அன்பிலும் இணைந்துவிட்டேன். இப்போது நீங்கள் அனுமதியுங்கள். ‘

‘ என்ன அனுமதி ?’

‘ துறவறம் செல்ல விரும்புகிறேன். லோரிடோ கன்னியர் இல்லத்தில் சேர்ந்து பணியாற்ற வேண்டும். இந்தியாவில் துறவறப் பணி செய்ய வேண்டும். இறைவன் அழைத்திருக்கிறார். நீங்கள் வழியனுப்ப வேண்டும்’ ஆக்னஸ் சொன்னாள்.

தாய் அதிர்ந்தாள். மறந்து போயிருந்த ஒன்றை சட்டென்று நினைவு கூர்ந்தாள். பன்னிரண்டே வயதான மகள் அன்று வைத்த விண்ணப்பம், இன்று ஆறு ஆண்டுகளுக்குப் பின் அனுமதி வேண்டி நிற்கிறது.

‘பணி செய்வதற்கு ஏன் கன்னியர் இல்லத்தில் சேர வேண்டும். இங்கேயே பணி செய்யலாமே ? ஏழைகளுக்கு உதவலாமே ? ஆலயத்தில் நேரம் செலவிடலாமே’ தாயின் பதட்டம் வார்த்தைகளாய் வெளிப்பட்டது.

ஆக்னஸ் அமைதியாய் நின்றாள். இல்லையம்மா, இறை அழைத்தலுக்கு நான் செவி சாய்க்க விரும்புகிறேன்.

‘எங்களை எல்லாம் விட்டுச் செல்கிறாயா ? பாசம் அவ்வளவு தானா ? உன் அன்னை, அண்ணன், அக்கா எல்லோரையும் விட்டு விட்டு ஏதோ கண் காணா தேசத்தில் பணி செய்யப் போகிறாயா ? “ அன்னை உடைந்தாள்.

ஆக்னஸ் குரலை மென்மையாக்கினாள். “நீங்கள் என் வாழ்க்கையைப் பக்குவப்படுத்தினீர்கள், உயரிய கொள்கைகளை எனக்குப் போதித்தீர்கள்,

என் உயிராய் இருக்கிறீர்கள். இப்போது இறைவன் அழைக்கிறார். அதையும் மறுக்காமல் ஏற்றுக் கொண்டு ஆசீர்வதியுங்கள்” என்றாள்.

ஆக்னஸின் உறுதியில் தாய் உடைந்து போனாள். ஓடிச் சென்று தனது அறைக்குள் சென்று தாழிட்டுக் கொண்டாள்.

நேரம் கடந்தது.

ஆக்னஸ் வாசலில் காத்திருந்தாள். தாய் அறைக்குள் இருந்தார்.

ஆக்னஸின் கண்களில் வழிந்த கண்ணீரை அவளுடைய மன உறுதி துடைத்துக் கொண்டே இருந்தது. தான் செய்வது சரியானது என்னும் உறுதி அவளிடம் நிரம்பி வழிந்தது.

மணித்துளிகள் கடந்தன.

ஐந்து மணி நேரம், பத்து மணி நேரம் என கடிகாரம் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. முழுதாய் இருபத்து நான்கு மணி நேரம் கடந்தது.

24 மணி நேரம் ஆக்னஸின் தாய் அறைக்கு உள்ளே அடைபட்டுக் கிடந்தார். ஆக்னஸ் அறைக்கு வெளியே காவல் இருந்தார்.

இருபத்து நான்கு நேரம் கழிந்து கதவைத் திறந்த தாய் வாசலில் இருந்த ஆக்னஸைக் கட்டியணைத்தார்.

இப்போது தாயின் கண்களில் கண்ணீர் இல்லை. தெளிவு இருந்தது. உள்ளே தாய் நீண்ட நெடிய செபத்தில் இருந்திருக்கிறாள் என்பதை ஆக்னஸ் உணர்ந்தபோது சிலிர்த்துப் போனாள்.

“இறைவனின் கை பிடித்து நட, எப்போதும் விலகாதே” தாய் சொல்ல ஆக்னஸ் மலர்ந்தாள்.

தனது பணிக்கு தாய் அளித்த அனுமதியை இறைவன் தந்த அடுத்த அழைப்பாகவே ஆக்னஸ் உணர்ந்தாள். நீண்ட செபத்தில் தாய் இறைவனை கண்டிருக்கக் கூடும், அல்லது இறைவனின் குரலைக் கேட்டிருக்கக் கூடும் அல்லது குறைந்தபட்சம் இறை அழைத்தலை உள்ளத்தில் உணர்ந்திருக்க வேண்டும் என்று ஆக்னஸ் உறுதியாய் நம்பினாள்.

எல்லா அனுமதிக் கதவுகளும் திறந்து கொண்டதால் ஆக்னஸ் மகிந்தாள். இறைவனைப் புகழ்ந்தாள்.

அதன் பின் பணிகள் துரிதகரமாய் நடந்தன.

வங்காளத்திலுள்ள லோரிடோ கன்னியர் இல்லத்திற்கு கடிதம் அனுப்பினாள். அயர்லாந்திலுள்ள கன்னியர் மடத்தில் சென்று ஆங்கிலம் படிக்க வேண்டும் என்று ஆக்னஸிற்குத் தெரிவிக்கப் பட்டது.

தன் மனதில் இருந்த சிறு சிறு குழப்பங்களை இறைவனிடமும், பங்குத் தந்தையிடமும் ஒப்படைத்து தெளிவுகளைப் பெற்று பயணத்திற்குத் தயாரானாள் ஆக்னஸ்.

1928 செப்டம்பர் 26.

ஆக்னஸ் தன்னுடைய சொந்த ஊரை விட்டு வெளியேற இரயில் நிலையம் வந்தாள்.

கூடவே தாய், அக்கா, நண்பர்கள் என கூட்டம். எல்லோருக்கும் பிரியமானவளாய் இருந்த ஆக்னஸ் பிரியப்போகிறாள் என்பது எல்லோருக்குமே கவலையளித்தது.

அழக்கூடாது என எடுத்திருந்த தீர்மானங்கள் எல்லாம் விடைபெற ஆக்னஸின் கண்கள் வழிந்தன. அன்னையின் கண்கள் தீர்மானம் எடுக்காமல் அழுது கொண்டிருந்தன.

இரயில் வந்தது. ஆக்னஸ் புறப்படத் தயாரானாள். எல்லோரிடமும் விடை பெற்றாள்.

இரயிலில் நுழைந்து சன்னலோரமாய் அமர்ந்து வெளியே நின்ற அனைவரையும் பார்த்து கையசைத்தாள்.

எடுத்த முடிவு சரியானதுதானா என்னும் கேள்வி கூட அன்னையின் மனதில் முளைத்திருக்கக் கூடும். உணர்ச்சிப் பிழம்பாய் ஒரு விடைபெறுதல் அங்கே நடந்தது.

ஆக்னஸ் இரயில் சன்னல் வழியே கையை நீட்டி அன்னைக்கு டாட்டா காட்டிக் கொண்டே இருந்தாள்.

கொஞ்சம் கொஞ்சமாய் ரயில் வேகமெடுக்க, தாயின் முகம் ஓர் புள்ளியாகி மறைந்து போனது.

இனிமேல் தாயைப் பார்க்கப் போவதில்லை என்பதை தாயோ, மகளோ அப்போது அறிந்திருக்கவில்லை.

அன்னை 6 : ஆக்னஸ் தெரேசாவானார்

ஆக்னஸ் தெரேசாவானார்

இரயில் டப்ளினை நோக்கிச் சென்று கொண்டிருந்தது. இரயிலில் கூடவே இன்னொரு சகோதரியும் டப்ளினினுள்ள லொரேட்டோ கன்னியர் பயிற்சியகத்திற்கு வந்து கொண்டிருந்தார்.

இரயிலில் ஒரு துணை கிடைத்ததில் இருவரும் சற்று ஆனந்தமடைந்தனர். ஆக்னஸின் மனதிற்குள் கேள்விகளும், குழப்பங்களும் ஓடின. தெளிவாய் இருந்தவை எல்லாம் சற்று குழம்பிப் போனது போல உணர்ந்தாள்.

குழப்பம் வரும்போதெல்லாம் ஆக்னஸ் செய்யும் ஒரே பணி செபித்தல். ஆக்னஸ் செபித்தாள். பயணத்தில் பெரும்பாலான நேரத்தை செபத்தில் செலவழித்தாள்.

தன்னுடைய பயணத்தில் இறைவனின் ஆசீர் நிரம்பியிருக்கவும், துணிச்சலை தூய ஆவியின் துணையுடன் எதிர்கொள்ளும் மனநிலையைத் தரவும்.

செபம் வழக்கம்போலவே ஆக்னஸிற்குத் தெளிவைக் கொடுத்தது.

இரண்டு மாதங்கள் ஆக்னஸ் அங்கே பயிற்சி எடுத்துக் கொண்டார். ஆக்னஸின் ஆர்வமும், ஈடுபாடும் அங்குள்ள அனைவரையும் கவர்ந்தன.

பலரும் அஞ்சும் ஆங்கில மொழியை இரண்டே மாதத்தில் கற்றுத் தேர்ந்தார் ஆக்னஸ். கூடவே மருத்துவ நுணுக்கங்கள், பணிசார்ந்த செய்திகள், கன்னியர் இல்லம் , கன்னியர் பணி குறித்த சில தகவல்களையும் பெற்றுக் கொண்டார்.

1928ம் ஆண்டு நவம்பர் மாதம் ஆக்னஸ் தன்னுடைய இரண்டு மாத பயிற்சிகளை முடித்துக் கொண்டு இந்தியா புறப்பட்டார்.

அந்த பயிற்சியகத்தில் விரும்பினால் இன்னும் அதிக நாட்கள் தங்கி பயிற்சி பெற முடியும். ஆனால் ஆன்கஸ் அதை விரும்பவில்லை. விரைவில் பணித்தளத்திற்குச் செல்ல வேண்டும் எனும் ஆர்வம் அவருக்குள் இருந்தது.

கப்பல் பயணம் மிகவும் நீளமானது ! ஆக்னஸ் கப்பலில் பயணம் செய்தார். சுமார் ஏழு வாரங்களுக்குப் பின் பயணம் பம்பாயை வந்தடைந்தது.

அங்கிருந்து இரயிலில் கல்கத்தா பயணமானார்.

பம்பாயில் இறங்கியது முதல் அன்னையின் பார்வை இந்தியத் தெருக்களில் இருந்தது.

பம்பாய் முதல் கல்கத்தா வரையிலான இரயில் பயணம் அவருக்கு இந்தியாவைக் குறித்த முதல் தகவல் அறிக்கையாய் இருந்தது.

கல்கத்தாவில் வந்திறங்கிய போது ஆக்னஸ் ஒரு வித்தியாசமான உலகத்தில் நிற்பதாய் உணர்ந்தார்.

கல்கத்தா கன்னியர் இல்லத்தில் சென்று சேர்ந்த ஆக்னஸின் மனதிற்குள் கல்கத்தா நகர காட்சிகள் கூடாரமிட்டு அமர்ந்து கொண்டன.

ஆனால் அதைப்பற்றியெல்லாம் ஆக்னஸ் அதிகம் சிந்திக்கவில்லை. ஏனெனில் அடுத்த பணி அழைப்பு வந்தது.

டார்ஜிலிங் செல்ல வேண்டும். அங்குள்ள கன்னியர் இல்லத்தில் சென்று முதல் நிலைப் பயிற்சிகள் எடுத்துக் கொள்ளவேண்டும்.

கன்னியர் பணிக்கு செல்லும் முன் இரண்டு ஆண்டு காலம் இந்த பயிற்சிகளில் ஈடுபடுவது கட்டாயம். இந்த இரண்டு ஆண்டுகள் என்பது குடும்ப வாழ்க்கைக்கும் ஆன்மீக வாழ்க்கைக்கும் இடையேயான வேறுபாட்டை மிகவும் துல்லியமாகப் புரிய வைக்கும் காலம்.

இந்த இரண்டு ஆண்டு இடைவெளி பயிற்சிக்கு வரும் அனைவருக்குமே ஒரு சோதனைக்காலம். தங்கள் அழைப்பு உண்மையானது தானா, தான் இந்த பணியில் தொடரலாமா இல்லை திரும்பி பழைய வாழ்க்கைக்கே செல்லலாமா என்பதை இந்த இரண்டு ஆண்டுகளும் புரிய வைக்கும்.

இந்த பயிற்சிக் காலத்தில் பணி வாழ்வின் உண்மை கஷ்டங்களை உணர்ந்து பணியை விட்டு விலகிக் கொண்டவர்கள் பலர்.

இந்த காலத்தை விருப்பத்துடன் ஏற்றுக் கொண்டு முழு மனதுடன் ஈடுபடுபவர்கள் உண்மையிலேயே ஆன்மீக அழைப்பைப் பெற்றுக் கொண்டவர்கள் எனலாம்.

இந்த பயிற்சிக் காலத்தின் இறுதியிலும் அனைவருக்கும் ஒரு வாய்ப்பு வழங்கப்படும். அதன் படி அவர்கள் கன்னியர் வாழ்க்கை வேண்டுமா, அல்லது துறவறப்பணி வேண்டாம் என திரும்பிச் செல்லலாமா எனும் வாய்ப்பு வழங்கப்படும்.

அன்னை இந்த இரண்டு ஆண்டு பணியைச் செய்ய ஆர்வமுடன் இருந்தார்.

1929, ஜனவரி 16 ஆக்னஸ் டார்ஜிலிங்கில் உள்ள லோரிடோ கன்னியர் இல்லத்திற்கு பயிற்சிக்காக அனுப்பப் பட்டார்.

அங்கே மரி தெரேசா பிரீன் எனும் சக வயது சகோதரியும் இருந்தார். அவரோடு அன்னை நெருங்கிப் பழகினார்.

சகோதரி மர்பி என்பவரின் தலைமையில் அவர்களுக்கு அங்கே துறவறப் பயிற்சி அளிக்கப்பட்டது.

பணிவாழ்வுக்குப் பக்குவப்படுத்தும் அந்த பயிற்சியகத்தில் செயல் முறைப் பயிற்சியாக ஏழைக் குழந்தைகளுக்கு கல்வி போதிப்பது, ஏழை இல்லங்களைச் சந்திப்பது என சில பணிகள் இருந்தன.

அவற்றில் ஆக்னஸ் ஆர்வமுடன் பங்கெடுத்தார்.

இந்தியாவில் பணியாற்றுபவர்கள் இந்திய மொழிகள் ஒன்றைக் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும். குறிப்பாக எந்த பகுதியில் பணியாற்ற விரும்புகிறார்களோ, அந்த பகுதியில் உள்ள மொழியைக் கற்றுக் கொடுப்பது வழக்கம்.

ஆக்னஸ் கல்கத்தாவில் பணி புரிய வேண்டியிருப்பதால் வங்காள மொழியைக் கற்றுக் கொள்ள ஆரம்பித்தார்.

இரண்டு ஆண்டுகள் கடந்தன.

ஆக்னஸ் பணியை மிகச் சிறப்பாக செய்தார். இந்த இரண்டு ஆண்டுகளும் ஆக்னஸின் மனதில் சிறு சலனத்தைக் கூட ஏற்படுத்தவில்லை. மாறாக ஆர்வத்தை அதிகப்படுத்தியிருந்தது.

தன்னுடைய பெயரை தெரேசா என்று மாற்றிக் கொண்டாள். தெரேசா என்னும் பெயரின் ஒரு புனிதர் இருந்ததால் ஆக்னஸ் அந்த புனிதரின் பெயரையே எடுத்துக் கொண்டதாக சகோதரிகள் நினைத்தனர்.

ஆனால் தான் தெரேசா மார்ட்டின் எனும் சகோதரியின் பெயரையே தத்தெடுத்துக் கொண்டதாக ஆக்னஸ் தெரிவித்தார்.

தெரேசா மார்ட்டின் தன்னுடைய இருபத்து நான்காவது வயதில் காசநோய்க்குப் பலியாகியிருந்தவர். தன்னுடைய ஊரில் மாதா சபையில் இயங்கிக் கொண்டிருந்தபோது அறிமுகமான பெயர். எனவே அந்த பெயரை தெரசா தத்தெடுத்துக் கொண்டார்.

தெரேசா தத்தெடுத்துக் கொண்ட அந்த பெயருக்குரிய தெரேசா 1952ம் ஆண்டு லியூசி நகர் தெரேசா என்று அழைக்கப்பட்டு, வத்திக்கான் சங்கத்தால், புனிதர் பட்டம் வழங்கப்படுவார் என்பதை ஆக்னஸ் அப்போது அறிந்திருக்கவில்லை.