அன்னை முன்னுரை : அன்னை தெரேசா

அன்னை தெரேசா

அன்பினால் அவனியை ஆண்டவர்

 

வாசல்

நான்கைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன் அன்னையின் வாழ்க்கையைக் கவிதை வடிவில் எழுதவேண்டும் எனும் ஆர்வம் எழுந்தது.

அன்னை பற்றிய செய்திகளைத் திரட்ட அமெரிக்காவின் நூலகங்கள் பலவற்றிலும், புத்தகக் கடைகள் பலவற்றிலும் அதற்காய் சுற்றி அலைந்தேன். இந்தியாவிலுள்ள அன்னை குறித்த செய்திகளை அமெரிக்காவில் தேடியது சற்று வியப்பாய் இருந்தாலும் மனித நேயத்துக்கு எல்லைகள் இல்லை என்பதை அங்கே காணக் கிடைத்த புத்தகங்கள் விளக்கின.

ஒன்றன் பின் ஒன்றாய் எத்தனை நூல்களை வாசித்தேன் என்ற நினைவில்லை. ஆனால் அத்தனை நூல்களும் என்னை கலங்கடிக்காமல், அல்லது ஒரு சொட்டு கண்ணீரையாவது வெளியேற்றாமல் மூடப்பட்டதே இல்லை.

அதன் பின் அன்னை குறித்து ஒரு கவிதை நூலை எழுதி முடித்தேன். கடந்த ஆண்டு அருவி பதிப்பகம் மூலமாக வெளிவந்த இந்த நூல் ஏற்படுத்திய அலை அன்னை குறித்த இந்த இரண்டாவது நூலுக்கு விதையிட்டது எனலாம்.

அருவி பதிப்பக உரிமையாளர் நண்பர் பூபதி அவர்கள் ஒருநாள் என்னைத் தொடர்பு கொண்டார். அன்னையில் கவிதை நூல் பலரை வியப்புக்குள்ளாக்கியிருப்பதாகவும், அன்னையின் வாழ்க்கையை உரைநடையில் எழுதி அன்னையின் பணிக்கு இன்னும் மரியாதை அளிக்கவேண்டும் எனவும் கேட்டுக் கொண்டார்.

மனக்கிடங்குகளில் கிடந்த அன்னையின் வாழ்க்கையை எழுத்தில் கொண்டுவருவதில் அவ்வளவு சிரமம் இருக்கவில்லை.

ஒரு சில சர்ச்சைகள் தவிர்த்து, இந்த நான்காண்டு கால இடைவெளி அன்னையின் மீதான பார்வையில் மாற்றம் ஏதும் கொண்டுவரவில்லை என்பதே அன்னையின் பணிகள் சமூகத்தில் ஏற்படுத்திய தாக்கத்தை உணர்த்துகிறது.

அன்னையின் வாழ்க்கையை எழுதும் போது அன்னை சார்ந்த மத, சமூக பின்னணிகளையும் நினைவில் கொள்வது அவசியமாகிறது. அந்த வகையில் அன்னையின் மனித நேயப் பணிகள் ஒவ்வொன்றுக்கும் ஆன்மீகக் காரணம் என்ன என்பதை எனது வாழ்வியல் அனுபவம் வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டுகிறது.

ஏற்கனவே அன்னை குறித்த ஒரு நூல் எழுதியபின் இன்னும் ஏன் ஓர் அன்னை நூல் எனும் எனக்குள்ளேயே எழுந்தது. இரண்டாவது முறையும் மரியாதை செய்வதற்கு எல்லாவகையிலும் தகுதியானவர் அருகதையுடையவர் அன்னை என்பதைத் தவிர இதற்கு வேறெந்த காரணமும் இல்லை.

இந்த நூல் உருவாக்கத்தில் எனக்கு உதவிய நண்பர்கள் பென் கிருபா, சுதாகர் சாமுவேல் இருவருக்கும் இத்தருணத்தில் எனது நன்றிகளைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

எனது எழுத்துப் பயணத்தில் எப்போதுமே சரியான வழிகாட்டுதல்களையும், வாய்ப்புகளையும் வழங்கி வரும் நண்பர் யாணன், நண்பர் சுந்தரபுத்தன், நண்பர் சொக்கன் மூவருக்கும் எனது பணிவான நன்றிகள்.

அன்னையின் பணி மீதான தாக்கத்தினால் “அன்னை தெரசா சமூக நற்பணி மன்றம்” எனும் அமைப்பை ஆரம்பித்து குமரிமாவட்டத்தின் கிராமத்துத் தெருக்களில் மனித நேயப் பணிகள் செய்யும் தம்பி ஆண்டனியையும், அதற்குத் துணை நிற்கும் தம்பி வளனையும் இந்த நேரத்தில் பெருமையுடன் நினைத்துப் பார்க்கிறேன்.

நல்ல படைப்புகளை வெளியிடுவதில் எப்போதுமே ஆர்வம் காட்டி, சமரசம் செய்து கொள்ளாத நூல்களை மட்டுமே வெளியிட்டு பதிப்பக உலகில் தனியிடத்தில் இருக்கும் நண்பர் பூபதி அவர்களுக்கு மனமார்ந்த நன்றிகள்.

உடலை விட்டும் உலகை விட்டும் பிரிந்தாலும் என் உயிரோடு என்றும் உரையாடி வழிகாட்டும் என் தந்தையை இந்த நேரத்தில் பெருமையுடன் நினைத்துப் பார்க்கிறேன். மரணப் படுக்கையிலும் கையருகே எனது கவிதை நூலை வைத்திருந்த அவருடைய நேசத்தை நினைக்காமல் இப்போதெல்லாம் என்னால் எதையும் எழுத முடிவதில்லை.

எனது எழுத்துப் பணிக்கு எப்போதுமே துணை நிற்கும் எனது பிரியத்துக்குரிய மனைவிக்கும், அம்மாவுக்கும், சகோதர சகோதரிகளுக்கும், மாமா, மாமிக்கும் எனது நன்றிகளைச் சொல்லாமல் போனால் எனது நன்றி அறிவித்தல் நிறைவுறாது.

இனி நீங்களும்… அன்னையும்.

அன்னை 1 : கருப்புப் பகல்

கருப்புப் பகல்

செப்டம்பர் 5 1997.

வரலாற்றின் பக்கங்களில் ஒரு கருப்புப் பகலாக விடிந்தது இந்த தினம். அன்றைய தினம் விடிந்தபோது யாரும் அறிந்திருக்கவில்லை அன்று அன்னை தெரசா தன்னுடைய மண்ணுலகப் பணியை முடித்துக் கொண்டு விண்ணுலகிற்குப் பயணமாவார் என்று.

ஏற்கனவே 1983ம் ஆண்டு முதன் முதலாக நெஞ்சுவலி அன்னையைத் தாக்கியது. அப்போது அன்னை ரோம் நகரில் இருந்தார். கத்தோலிக்கர்களின் மத வழிகாட்டியான போப் இரண்டாம் ஜான்பால் அவர்களைச் சந்திக்க அன்னை ரோம் நகருக்குச் சென்றிருந்தார்.

நெஞ்சு வலிக்கு நாடுகள் குறித்த கவலை இல்லையே. அங்கே அன்னை முதல் தாக்குதலுக்கு ஆளானார்.

ஆறு வருடங்கள் கடந்தபின் மீண்டும் ஒருமுறை அன்னையை நெஞ்சுவலி வந்து சந்தித்தது. இரண்டாம் முறை தாக்குதலுக்கு ஆளானபின் அன்னைக்கு பேஸ்மேக்கர் கருவி பொருத்தப்பட வேண்டிய கட்டாயம் ஏற்பட்டது.

அதன்பின் கடின வேலைகள் ஏதும் செய்யக் கூடாது என்று மருத்துவர்களால் அறிவுறுத்தப்பட்டும், அன்னையால் வெறுமனே இருக்க முடியவில்லை.

ஏழைகளுக்காகவும், வறியவர்களுக்காகவும், கைவிடப்பட்டவர்களுக்காகவும் துடித்துக் கொண்டிருந்த இதயம் தன்னுடைய துடிப்பை நிறுத்தும் வரை ஏழைகளுக்காகவே இயங்கிக் கொண்டிருந்தது.

ஏன் நீங்கள் உங்கள் உடல்நிலையைக் கவனித்துக் கொள்ளக் கூடாது ? இனிமேலாவது சற்று ஓய்வு எடுக்கக் கூடாதா என்றார்கள் மருத்துவர்கள். அவர்களிடம் அன்னை சொன்னார்

நான் விண்ணகம் செல்வது போல கனவு கண்டேன். விண்ணக வாசலில் எனக்கு அனுமதி மறுக்கப்பட்டது.

நீ மண்ணுக்கு செல். விண்ணுலகில் சேரிகள் இல்லை. உன் பணி மண்ணுலகில் என திருப்பி அனுப்பப்பட்டேன். எனவே என் இறுதி மூச்சு வரை பணி செய்வதிலிருந்து பின் வாங்க மாட்டேன். வியக்க வைக்கும் உறுதியுடன் சொன்னாள் அன்னை.

சில நாட்களுக்கு முன்பு தான் அன்னையின் பிறந்த நாள். எண்பத்து ஏழாவது வயதிற்குள் அன்னை அடியெடுத்து வைத்து ஒரு வாரம் தான் கடந்திருந்தது.

நெஞ்சுவலி மீண்டும் அன்னையை கொடூரமாய்த் தாக்கியது. கடந்த ஆண்டு மூன்று முறை மருத்துவமனைக்கு அன்னையை அனுப்பிய நெஞ்சு வலி இந்த முறை அனுப்பவில்லை.

இரவு “இயேசுவே உம்மை நேசிக்கிறேன்” உதடுகள் முனகின.

இயேசுவே.. இயேசுவே… இயேசுவே… அன்னை மூன்று முறை அழைக்கிறார்.

சுற்றி நிற்கும் சகோதரிகளின் கண்கள் அணை உடைக்கின்றன.

ஏழைகளோடு ஏழையாக சுற்றித் திரிந்த அன்னை இன்று நகர முடியாமல் உதடுகளை மட்டும் அசைத்து இறைவனிடம் இறுதி செபத்தை நிறைவேற்றுவதை அவர்களால் கலங்காத கண்களால் பார்க்க முடியவில்லை.

அசைந்து கொண்டிருந்த அன்னையின் உதடுகள் உறைகின்றன. மரணம் வந்து மரியாதைக்குரிய அன்னையை அழைத்துச் செல்கிறது.

அன்னை பணியாற்றிய கல்கத்தா நகரம் கண்ணீர்க் கடலில் மிதக்கிறது.

அன்னையின் இல்லத்தைச் சுற்றி மக்கள் குவிகின்றனர். மக்களைத் தேடித் தேடி ஓடிய அன்னையைத் தேடி வர மக்களுக்கு வழங்கப்பட்ட கடைசி வாய்ப்பாகத் தோன்றுகிறது அந்த நிகழ்வு.

உலகம் முழுதும் அன்னையின் மறைவுச் செய்தி ஓர் துயரப் புறாவாய் பறந்து திரிகிறது. உலகிலுள்ள தலைவர்கள் அனைவரும் சோகத்தை வார்த்தைகளில் கோத்து கண்ணீர் மாலையை அளிக்கின்றனர்.

அன்னையின் மறைவு உலுக்கி எடுத்து விட்டது. துயரத்தில் இருக்கிறேன். அன்னை இறுதி மூச்சு வரை இறைவனின் பிம்பமான ஏழைகளுக்குப் பணியாற்றியவள் என்று போப்பாண்டவர் தெரிவித்தார்.

பிரான்ஸ் ஜனாதிபதி ஜாக்குவாஸ் தன்னுடைய இரங்கல் செய்தியில், இன்றைய தினம் உலகில் அன்பும், கருணையும், வெளிச்சமும் சற்று குறைந்துவிட்டது. காரணம் அன்னை மறைந்துவிட்டார் என்று தெரிவித்தார்.

தெரசா ஒப்பிட முடியாத ஒரு பெரும் பணியாளர் என்று அமெரிக்கா ஜனாதிபதி பில் கிளிண்டன் இரங்கல் தெரிவித்தார்.

இங்கிலாந்தின் டோனி பிளேர் தன்னுடைய இரங்கல் செய்தியில் அன்னை மனுக்குலத்திற்கு முன்னுதாரணமாகவும், பணிசெய்யும் தூண்டுதல் வழங்குபவருமாய் இருக்கிறார். அன்னை எளியவர்களிடையே பணி செய்து உயர்ந்தவர் என குறிப்பிட்டிருந்தார்.

உலகம் முழுவதிலுமிருந்து பாரபட்சமின்றி அனைவரும் அன்னையின் மறைவுக்காய் கண்ணீர் வடித்தனர். இந்தியா அன்னைக்காக மூன்று நாள் அரசு முறை துக்கம் அனுசரித்தது.

மதங்களைத் தாண்டிய மனித நேயத்தை தன்னுடைய துணிச்சலான, பணிவான பணியினால் உணர்த்தியவர் அன்னை தெரசா என்பதை உலகமே ஏற்றுக் கொண்டதன் பிரதிபலிப்பாய் இருந்தது அது.

அன்னையின் உடல் அங்கிருந்து கல்கத்தாவிலுள்ள புனித தாமஸ் ஆலயத்தில் பொதுமக்கள் அஞ்சலிக்காக வைக்கப்பட்டது.

பல்லாயிரக்கணக்கான மக்கள் அன்னையின் உடலுக்கு கண்ணீரையும், பூக்களையும் கலந்து அர்ப்பணித்தனர்.

நேதாஜி உள் விளையாட்டரங்கில் அன்னைக்கு இறுதி மரியாதை நிகழ்ச்சி நடத்தப்பட்டது. ஐம்பதுக்கும் மேற்பட்ட நாடுகளிலிருந்து தலைவர்கள் இரங்கல் கூட்டத்திற்கு வருகை தந்திருந்தனர்.

எல்டன் ஜாண் இசை நடந்தேறியது. பல்லாயிரக்கணக்கானோர் அன்னைக்கு இறுதி மரியாதை செலுத்தினார்கள். உலக நாடுகளின் தலைவர்களும், அன்னையின் பணியினால் தொடப்பட்ட ஏழைகளும் என அரங்கம் சமத்துவக் கலவையாய் நிரம்பி வழிந்தது.

இறுதிச் சடங்கில் ஓர் அனாதைக் குழந்தை அன்னை யின் பாதத்தில் மலர்கொத்து ஒன்றை வைக்க, உடனுழைப்பாளர் ஒருவர் வத்தி ஒன்றை வைக்க, கொஞ்சம் தண்ணீரை ஒரு கைதியும், இயேசுவின் இரத்தத்தை நினைவூட்டு வகையில் திராட்சை ரசத்தை ஒரு தொழுநோயாளியும், இயேசுவின் உடலை நினைவூட்டும் வகையில் ஒரு அப்பத்தை ஊனமுற்ற நபர் ஒருவரும் அன்னையின் உடலுக்கு காணிக்கை வைத்தனர்.

பார்வையாளர்களின் இதயம் கசிந்தது. “நான் ஒரு பென்சில் மட்டுமே. என்னைக் கொண்டு வரைபவர் இயேசுவே” என சொன்ன அன்னை இறைவனிடம் சரணடைந்து விட்டார்.

ஏழைகளிலுள்ள பரம ஏழைகளைத் தேடி வந்த அன்னை தெரசாவிற்கு மரணத்திற்குப் பின் வழங்கப்பட்ட உச்சபட்ச ஆடம்பர விழா அன்னையின் வாழ்க்கை மனித வரலாற்றில் நிகழ்த்திய பாதிப்பை படம்பிடித்தது.

அன்னை நிச்சயமாய் இந்த ஆடம்பரத்தை விரும்பியிருக்க மாட்டார். என்று அன்னையின் பணியை ஆழமாய் அறிந்தவர்கள் கவலைப்பட்டனர்.

அரசு மரியாதை அன்னைக்கு வழங்கப்பட்டது. பதினைந்து ராணுவ வண்டிகளுடன் அன்னையின் இறுதி ஊர்வலம் நடந்தது.

ஆலயத்திலிருந்து , நேதாஜி அரங்கிற்குச் சென்று, நேதாஜி அரங்க நிகழ்வுகள் முடிந்தபின் அன்னையின் உடல் அன்னையின் இல்லத்திற்குக் கொண்டு வரப்பட்டது.

அன்னை ஆரம்பித்த “மிஷனரீஸ் ஆப் சாரிட்டி” தலைமை அலுவலகத்தில் அன்னையின் உடல் நல்லடக்கம் செய்யப்பட்டது.

நாள்காட்டி செப்டம்பர் 13, 1997 என்றது.

ஒரு மரணம் உலகையே உலுக்கி எடுத்தது. ஒரு மரணம் உலக நாடுகளின் தலைவர்கள் அனைவரையும் இந்தியாவிற்கு வரவைத்தது. ஒரு மரணம் இந்திய நாட்டின் மனங்களையெல்லாம் துயரக் கடலில் இறக்கி வைத்தது.

அப்படி இந்த அன்னை தெரசா செய்தது தான் என்ன ? அரசியல் புரட்சியா ? மாவீர சாதனையா ? மாபெரும் தொழில் புரட்சியா ? ஒன்றுமில்லை.

ஏழைகளின் குடிசையில் தவழ்ந்ததும், தொழுநோயாளிகளை தூக்கி அரவணைத்ததும், அருவருப்பென நிராகரிக்கப்பட்டவர்களை மார்போடணைத்துக் கொண்டதும் தான்.

அன்னை யார் ? அவர் இந்த பணிகளையெல்லாம் செய்யக் காரணம் என்ன ? அன்னை இந்தியாவைத் தேர்ந்தெடுத்த காரணம் என்ன ?

அன்னை 2 : மழலை ஆன்கஸ்

மழலை ஆன்கஸ்

ஆகஸ்ட் 26, 1910.

வரலாறு இந்த நாளை ஒரு மயிலிறகால் எழுதியிருக்க வேண்டும். ஏனெனில் இந்த நாளில் தான் அன்னை தெரசா என்று பின்னாளில் உலகினரால் அன்போடு அழைக்கப்பட்ட ஆக்னஸ் கொன்சகா பொஜாக்சியு பிறந்தாள்.

யூகோஸ்லோவாக்கியாவிலுள்ள ஸ்கோப்ஜி என்னுமிடத்தில் வசித்து வந்தனர் நிக்கோலா, டிரானே தம்பதியினர். இவர்கள் அல்பேனியர்கள், இடம்பெயர்ந்து ஸ்கோப்ஜியில் வசித்து வந்தனர். ஆக்னஸின் தாய் வெனிஸ் நாட்டைச் சார்ந்தவர்

இந்த ஸ்கோப்ஜி மெசபடோனியாவிலுள்ள ஒரு நகரமாகும். இஸ்லாமியர்கள் அதிகம் வாழ்ந்து வந்த இந்த நகரத்தில் கிறிஸ்தவர்களின் எண்ணிக்கை மிகக் குறைவே.

நிக்கோலா ஒரு கட்டிட நிறுவனத்தின் பங்குதாரராய் இருந்தார். எனவே குடும்பத்திற்குத் தேவையான வருமானம் தங்குதடையின்றி வந்து கொண்டிருந்தது.

கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தின் அடித்தளத்தில் அமைந்திருந்தது அவர்களுடைய வாழ்க்கை. சுற்றத்தோடு உறவும், நட்பும் கொண்டிருந்த தம்பதியினருக்கு  மூன்றாவது மகளாக வந்து பிறந்தாள் ஆக்னஸ்.

அவளுக்கு ஒரு அக்கா ஒரு அண்ணன். ஆக்னஸின் அண்ணன் லாசர் 1907ம் ஆண்டு பிறந்தார். இரண்டாவதாக ஒரு அக்கா அகதா 1904ம் ஆண்டு பிறந்தார்.

பிறந்த அடுத்த நாளே ஆக்னஸ் திருமுழுக்கு பெற்றாள். திருமுழுக்கு என்பது கிறிஸ்தவ மதத்திற்குள் நுழைவதற்கான ஆன்மீக அனுமதி.

இருபத்து ஏழாம் தியதி திருமுழுக்கு பெற்றுக் கொண்ட தினத்தையே ஆக்னஸ் தன்னுடைய பிறந்த நாளாகப் பாவிக்க ஆரம்பித்தாள்.

அழகும், அறிவும் நிறைந்த பெண்ணாக வளர்ந்தாள் ஆக்னஸ். பெற்றோருக்குக் கீழ்ப்படிந்து நடப்பதில் ஆக்னஸ் பெற்றோரைப் பெருமைப்படுத்தினாள்.

ஆக்னஸின் வீட்டைச் சுற்றிலும் இயற்கை தன்னுடைய கம்பீர பச்சையை வஞ்சனையின்றி வழங்கியிருந்தது. ஆக்னஸிற்கு அந்த தோட்டங்களில் விளையாடுவது பிடித்தமான பொழுதுபோக்காகவும் இருந்தது.

ஐந்து வயதான போது ஆக்னஸ் நற்கருணை பெற்றுக் கொண்டாள்.

நற்கருணை என்பது கிறிஸ்தவத்தின் மிக முக்கியமான நிகழ்வு. நற்கருணையில் இயேசு இருக்கிறார் என்பது கத்தோலிக்கக் கிறிஸ்தவர்களின் நம்பிக்கை.

இயேசுவின் இறுதி இரவு உணவின்போது கோதுமை அப்பத்தை எடுத்து பிட்டு தன்னுடைய சீடர்களுக்குக் கொடுத்தார். அப்போது “ இது எனது உடல். இதை வாங்கி உண்ணுங்கள்” என்று கூறினார்.

அந்த நினைவாக ஆலயங்களில் நற்கருணை வழங்கப்படுகிறது. நற்கருணை உண்பவன் கிறிஸ்துவையே உண்கிறான். எனவே உள்ளத்தில் கிறிஸ்துவை ஏற்றுக் கொண்ட அவன் தீய வழிகளில் நடக்கக் கூடாது என்பதே பொருள்.

அதனாலேயே ஆக்னஸ் தன்னுடைய ஐந்தாவது வயதில் நற்கருணை பெற்றுக் கொண்ட பின் ஆக்ன்ஸ் இறைவிசுவாசத்தில் ஆழமானாள்.

தன்னுடைய ஆறாவது வயதில் உறுதிப்படுத்தலும் பெற்றுக் கொண்டாள். உறுதிப்படுத்தல் என்பது கிறிஸ்தவ விசுவாசத்தில் உறுதிப்படுதலாகும்.

ஆக்னஸ் படித்தது இயேசுவின் திரு இருதய ஆலயப் பள்ளியில். பள்ளிக்கூடத்தில் ஆக்னஸ் படு சுட்டி. அழகிலும் திறமையிலும் ஆசிரியர்களின் உள்ளத்தைக் கொள்ளை கொண்டவள்.

ஆக்னஸ் வீட்டிலும் செல்லப்பிள்ளையாய் வளர்ந்தார். அவருடைய அன்னையோடு ஆழமான அன்பு கொண்டிருந்தார். அன்னையின் சொல்லைத் தட்டியதேயில்லை.

ஆக்னஸை அவருடைய வீட்டில் யாரும் பெயர் சொல்லி அழைப்பதில்லை அரும்பு எனும் பொருளின் கோக்ஹா என்றே அழைத்தார்கள்.

ஆக்னஸ் நல்ல குரல் வளம் கொண்டிருந்தாள். தினமும் தவறாமல் செபம் செய்வது அவளுடைய வழக்கமாக இருந்தது.

அவர்களுடைய ஆலயத்தின் பாடகர் குழுவில் ஆக்னஸ் சேர்ந்தாள். இசையுடன் இறைவனைப் புகழ்வது அவளுக்கு மிகவும் பிடித்தமானதாக இருந்தது.

ஆக்னசின் அக்காவும் நல்ல இசை ஞானம் உடையவர். எனவே இருவரும் இசைக் குழுவில் சேர்ந்து இறைவனைப் புகழ்ந்து வந்தனர்.

தினமும் செபம் செய்வது, ஞாயிற்றுக் கிழமைகளில் தவறாமல் ஆலயம் செய்வது போன்ற அனைத்து விதமான மத ஒழுக்கங்களையும் ஆக்னஸ் மன விருப்பத்துடன் நிறைவேற்றி வந்தாள்.

வீட்டில் கடைக்குட்டிக்குரிய செல்லத்துடனும், ஆலயத்தில் துடிப்பான இறைபக்தியுடனும் வளர்ந்த ஆக்னஸ் அனைவருக்கும் பிரியமான பெண்ணாக வளர்ந்ததில் ஆச்சரியமில்லை.

சிறுவயதிலேயே மிக நல்ல பழக்கங்களைக் கொண்டிருந்தார் ஆக்னஸ். தினமும் குடும்பத்தினர் அனைவரும் ஆலயம் சென்று இறைவனைத் தொழும் வழக்கத்தைக் கொண்டிருந்தனர்.

அந்த நாட்களின் நற்கருணை வாங்க வேண்டுமெனில் அதற்கு முன் ஒரு குறிப்பிட்ட நேரம் வரை எதுவும் சாப்பிட்டிருக்கக் கூடாது. குறிப்பாக காலையில் நற்கருணை வாங்க வேண்டியிருந்தால் முந்தின நாள் நள்ளிரவுக்குப் பின் எதுவும் உண்ணக்கூடது என்னும் வரைமுறை இருந்தது.

ஆக்னஸ் அதை தவறவிட்டதேயில்லை. ஆனால் அவளுடைய அண்ணன் லாசர் இரவில் அனைவரும் தூங்கியபின் பூனைபோல சென்று இருக்கின்ற இனிப்பு வகைகள், பழங்கள் என ஒரு கை பார்த்து விடுவார். இதை ஆக்னஸ் ஒரு நாள் கவனித்தாள்.

அண்ணன் செய்த தவறை பெற்றோரிடம் சொல்லி தண்டனை வாங்கித் தராமல் நேராக அண்ணனிடமே சொல்லி தவறைத் திருந்த வைத்தாள்.

லாசரும் தங்கையின் நாசூக்கான போதனையினால் பாதிக்கப்பட்டு அதன்பின் அந்த தவறைச் செய்யவில்லை.

ஆக்னஸின் தாய் பிறர் உதவிப் பணிகளில் தயக்கம் காட்டாதவர். அவர்களுடைய வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் ஒரு ஏழை விதவை வறுமையில் வாடிக்கொண்டிருந்தாள்.

அவர்களுக்குச் சொந்தமான குடிசை இருட்டுக்குள் கிடந்தது. ஏழு குழந்தைகள். அவர்களுடைய பசியைத் தீர்க்கும் வழியில்லாத நிலை.

ஆக்னஸின் தாய் அந்தக் குடும்பத்தினரைப் பரிவோடு பார்த்துக் கொண்டாள். தேவைப்பட்ட உதவிகளை தொடர்ந்து செய்து வந்தாள்.

தாயின் இந்த முன் உதாரணம் ஆக்னஸை வசீகரித்தது. ஆக்னஸ் அந்த இல்லத்தினரோடு மிகவும் நெருங்கிப் பழகினாள். அந்த சிறு வயதிலேயே அவர்களுக்கு துணையாய் இருக்க விரும்பினாள்.

ஆக்னஸிற்கு அன்னை பல அறிவுரைகள் வழங்குவாள். பெரும்பாலும் அந்த அறிவுரைகள் எல்லாமே மனித நேயத்தை மையப்படுத்தியதாகவே இருந்தன.

இயேசுவின் போதனைகளை ஆக்னஸ் மிகவும் ஆர்வத்துடன் படித்து வந்தாள்.

நீ நல்ல செயல்கள் செய்யும் போது அதை விளம்பரப் படுத்தக் கூடாது, சுயநலமான செயல்களை செய்யக் கூடாது, பிறருக்கு உதவி செய்வதில் தயங்கக் கூடாது என்றெல்லாம் அன்னை நிறைய அறிவுரைகளை ஆக்னஸிற்கு அடிக்கடி வழங்குவார்.

தாய் சொல்லைத் தட்டாத ஆக்னஸ் அன்னை சொல்வதையெல்லாம் கவனமாய் கேட்டுக் கொண்டிருப்பாள்.

தாய் அறிவுரைகள் சொல்லிக் கொண்டிருக்க, தந்தை ஆக்னஸுடன் அளவளாவி, கதைகள் பேசி பொழுதைப் போக்குவார்.

அன்னை 3 : முதல் புயல்

முதல் புயல்

வார்த்தைகளால் வழங்கும் அறிவுரைகள் தவிர சில நிகழ்வுகள் மூலமாகவும் ஆக்னஸின் தாய் சில செய்திகளை அவ்வப்போது மகளுக்குப் புரிய வைத்துக் கொண்டே இருந்தாள்.

ஒருமுறை ஆக்னஸ், வீட்டில் அமர்ந்து தோழிகளுடன் உற்சாகமாய் பேசிக்கொண்டிருந்தாள்.

இரவு நேரமாகி விட்டது, தோழியரின் உற்சாகப் பேச்சு குறையவில்லை. பேச்சு திடீரென அங்கே இல்லாத ஒரு தோழியைப் பற்றி திரும்பியது.

அந்த தோழியைக் கிண்டலடிப்பது, அவளைக் குறித்து நகைச்சுவையாய் பேசுவது என அவை கலகலப்பானது.

இவற்றைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த ஆக்னஸின் அன்னை, மகள் செய்யும் தவறைத் திருத்த வேண்டும் என விரும்பினார்.

நேராக அறைக்குச் சென்று எரிந்து கொண்டிருந்த விளக்கை அணைத்தார்.

ஆக்னஸ் நண்பர்கள் முன்னிலையில் அவமானப்படுத்தப் பட்டதாய் உணர்ந்தாள். எனினும் எதையும் வெளிக்காட்டவில்லை. மெதுவாக அன்னையிடம் கேட்டாள்.

‘ஏனம்மா விளக்கை அணைத்து விட்டீர்கள் ?’

‘புறணி பேசும் இடத்தில் வெளிச்சம் எதற்கு ? இருட்டான செயல்களை இருட்டிலேயே பேசுங்கள்’ என்றாள் ஆக்னஸின் அன்னை.

ஆக்னஸ் சட்டென்று விளங்கிக் கொண்டாள். தான் செய்த காரியம் தவறு என்பதையும். இல்லாத தோழியைப் பற்றி அவதூறு கூறிவது சரியல்ல என்பதையும் ஆக்னஸ் புரிந்து கொண்டாள்.

அன்னை ஒரு செயலின் மூலமாக ஆக்னஸிற்கு ஒரு அழகிய பாடம் கற்றுக் கொடுத்தார்.

இதேபோல இன்னொரு முறை ஒரு நிகழ்வு நடந்தது.

ஆக்னஸின் நண்பர்கள் கூட்டத்தில் ஒரு தீய தோழி இருப்பதை ஒருமுறை தாய் கவனித்தாள்.

அந்த தீய தோழியின் நட்பு நல்லவர்களையும் கெடுத்துவிடும் எனவே அந்த நட்பைத் துண்டிக்க வேண்டும்.

கூடா நட்பு தீரா இடும்பைத் தரும் என தாய் யோசித்தார். அதை ஒரு நிகழ்வின் மூலமாக மகளுக்குப் புரியவைக்க விரும்பினார்.

ஒருநாள் ஆக்னஸை அழைத்தாள் தாய்.

ஆக்னஸ் வந்தாள். ஆனந்தமடைந்தாள். அன்னையின் முன்னால் ஒரு கூடை நிறைய ஆப்பிள் பழங்கள்.

அழகான ஆப்பிள் பழங்களைக் கண்ட ஆக்னஸின் கண்கள் ஆனந்தத்தின் விரிந்தன. ஒருபழத்தை எடுக்கப் போனாள். அன்னை அவளை நிறுத்தினாள்.

கீழிருந்து ஒரு அழுகிய பழத்தை எடுத்தாள். ஆக்னஸ் புரியாமல் பார்த்தாள். தாய் அந்த அழுகிய பழத்தை அழகிய பழங்களின் நடுவே வைத்தாள்.

ஏனம்மா ? நல்ல பழங்களோடு கெட்ட பழத்தையும் வைக்கிறீர்கள் ? என்று கேட்டாள் ஆக்னஸ்.

எல்லாம் ஒரு காரணமாய் தான். இதை அப்படியே கொண்டு ஒரு இடத்தில் வை. அன்னை சொன்னாள்.

ஆக்னஸ் அன்னை சொல் தட்டியதில்லை. அப்படியே செய்தாள்.

சில நாட்களுக்குப் பின் தாய் ஆக்னஸை மறுபடியும் அழைத்தாள். அந்த பழக் கூடையை எடுத்து வரச் சொன்னாள்.

பழக்கூடையை ஆக்னஸ் எடுத்து அன்னை முன்னால் வைத்தாள். அந்தக் கூடையிலிருந்த பழங்கள் எல்லாம் அழுகிப் போய் இருந்தன.

ஆக்னஸ் வருந்தினாள். நன்றாக இருந்த பழங்கள் கெட்டுப் போய்விட்டனவே என்று வருந்தினாள்.

அன்னை அவளை அருகில் அணைத்துச் சொன்னார்.

பார்த்தாயா ? ஒரு அழுகிய ஆப்பிள் பழம் ஒரு கூடை நல்ல பழங்களை அழுக வைத்து விட்டது.

நட்பும் இப்படித் தான். ஒரு தீய நட்பு ஒரு நல்ல குழுவையே நாசமாக்கி விடும். விஷம் ஒருதுளி போதும் ஒரு மனிதனைக் கொல்ல. எனவே நட்பைத் தேர்ந்தெடுப்பதில் கவனம் தேவை.

அன்னை சொல்லிக் கொண்டிருக்க, ஆக்னஸின் உள்ளம் நட்பைக் குறித்த இலக்கணங்களை கற்றுக் கொண்டிருந்தது.

தான் எப்போதும் ஒரு அழுகிய ஆப்பிளாய் இருக்கக் கூடாது என்றும், அழுகிய ஆப்பிள்களை தன் நட்பு வட்டத்தில் வைத்திருக்கக் கூடாது என்றும் ஆக்னஸ் உறுதியெடுத்தாள்.

அன்னையை அரவணைத்தாள். அன்னை அழுகிய ஆப்பிள்களை வெளியே கொட்டினாள், அழகிய மனம் ஒன்றைத் தயாராக்கிய திருப்தியுடன்.

ஆக்னஸின் குடும்பம் ஆனந்தத்தின் எல்லைகளில் மகிழ்ச்சியாய் ஆடிப்பாடிக் கொண்டிருந்தபோது தான் அந்த சூறாவளிச் செய்தி வந்தது.

அது அந்த ஆனந்தக் குடிலை சுக்கு நூறாய் பிய்த்து எறிந்தது. அந்த அசுர அலை அதிர்ச்சியின் கரைகளில் அவர்களை ஒதுக்கியது.

தந்தை இறந்து விட்டார்.

அன்னை 4 : முதல் விதை

முதல் விதை

தந்தை இறந்து விட்டார்.

1917ம் ஆண்டு ஆக்னஸின் தந்தை இறைவனை அடைந்து விட்டார். அப்போது ஆக்னஸிற்கு வயது வெறும் ஏழு !

தந்தையின் தோள்சாய்ந்து கதைகள் கேட்டு கழுத்தைக் கட்டிக்கொண்டு தூங்கிப் போகும் ஆக்னஸ் அந்த துயரத்தின் வீரியத்தை உள்வாங்கி ஒட்டு மொத்தமாய் உடைந்து போனாள்.

எதிர்பாராத மரணங்கள் வாழ்வின் அடித்தளத்தையே அசைத்துப் பார்க்கும் வல்லமை கொண்டவை.

ஆக்னஸின் குடும்பமும் ஆட்டம் கண்டது. மரணம் தான், இதுவரை தேவையில்லை என்று நினைத்திருந்தவற்றையெல்லாம் நினைத்துப் பார்க்க வைக்கிறது.

மரணம் தான், வாழ்வின் மீதான பயத்தை வெளிக்கொணர்கிறது. அதே மரணம் தான் புதைந்து கிடக்கும் தன்னம்பிக்கையை தூசு தட்டவும் உதவுகிறது.

ஆக்னஸின் அன்னை வேர் வெட்டுப்பட்ட ஆலமரமாய் சாய்ந்தாள். மரமே சாய்ந்தபின் கிளைகளில் ஆடிப்பாடும் கிளிகளின் கதி என்னாவது ? அவையும் சாய்ந்தன.

என்ன செய்வது ? பசிக்கு மரணம், ஜனனம் என வித்தியாசம் பார்க்கத் தெரியாதே அது வழக்கம் போல் வந்தது.

பெரும் பெயருடனும், பணத்துடனும் இருந்த தந்தையை, கூட இருந்த நண்பர்களும், பங்குதாரர்களும் மரணத்தின் பின் மறுதலித்தனர்.

வரவேண்டிய பணம் வரவில்லை. அநியாயங்களே ஆன்கஸின் வாசலில் வந்து குவிந்தன.

வேறு வழியில்லை. தாய்ப்பறவை பறந்தால் தான் உணவு கிடைக்கும் எனும் நிலை. அன்னை நிமிந்தாள். அவளுடைய நம்பிக்கையும் நிமிர்ந்தது.

பெர்னாய் அலங்கார ஆடைகள் செய்வது, கலைப்பொருட்கள் செய்வது என பல திறமைகளைக் கொண்டிருந்தாள். தேவையில்லை என்று நினைத்திருந்தவை இப்போது உதவிக்கு ஓடிவந்தன. அந்த திறமைகளை பசியாற்றப் பயன்படுத்தலாம் என முடிவெடுத்தாள்.

இரவு பகல் பாராமல் உழைப்பின் கைகளில் தன்னை அர்ப்பணித்தாள். தேவையான பணம் வரத் துவங்கியது.

ஏழு வயதான ஆக்னஸிற்கு அந்த நிகழ்வுகளெல்லாம் மனதில் ஆழமான காயத்தை உண்டுபண்ணின.

வாழ்வுக்காக தனது அன்னை பட்ட துயரங்கள் அவளுடைய மனதின் காயத்தை ஆழப்படுத்தின.

ஆனால் தாய், தன் பிள்ளைகளுக்கு கவலை ஏதும் வரக்கூடாது என்பதில் கண்ணும் கருத்துமாய் இருந்தாள். ஒரு இழப்பு வேறு இழப்புகளுக்கு குடும்பத்தை இட்டுச் செல்லக் கூடாது என்பதில் உறுதியாய் இருந்தாள்.

தன் பிள்ளைகளுக்கு நல்ல செய்திகளையும், போதனைகளையும் தவறாமல் வழங்கிக் கொண்டே இருந்தாள்.

அவர்களுடைய இறை விசுவாசம் தந்தையின் மரணத்திற்குப் பின் இன்னும் அதிகமானது. தந்தையைச் சார்ந்து இருந்த குடும்பம், விண்ணகத் தந்தையை முழுவதுமாய் சார்ந்து இருந்தது.

ஆக்னஸ் திருஇருதய ஆலயத்திலும், அங்கே அமைந்திருந்த நூலகத்திலும் நிறைய நேரம் செலவிட்டாள். விவிலியத்தை முழுமையாக ஊன்றிப் படிப்பதில் ஆர்வம் காட்டினார்.

“ஏழைகளுக்கு நீங்கள் எதையெல்லாம் செய்தீர்களோ அதையெல்லாம் எனக்கே செய்தீர்கள்” என்னும் இயேசுவின் போதனை ஆக்னஸை பெரிதும் கவர்ந்தது.

நோயுற்றிருப்பவர்களைச் சந்திக்கும் போதும், சிறையில் இருப்போரைப் பார்வையிடும் போதும், தாகமுற்றிருப்போருக்கு தண்ணீர் வழங்கும் போதும், நோயுற்றவருக்கு ஆறுதல் தரும் போதும் இறைவனுக்கே அவற்றைச் செய்கிறீர்கள் என்னும் இயேசுவின் போதனையை உள்ளத்தில் இருத்தி ஆக்னஸ் சிந்தித்து வந்தாள்.

ஜெஸ்யூட் எனும் கிறிஸ்தவப் பிரிவைச் சார்ந்த சகோதரிகள் அவர்களுடைய ஆலயத்தில் ஒரு முறை வந்தபோது அவர்கள் மூலமாக சமூகப் பணிபற்றி நிறைய தெரிந்து கொண்டாள்.

ஏழைகளுக்குப் பணி செய்வதற்காகவே பலர் இருப்பது அவளுடைய ஆர்வத்தையும், ஈடுபாட்டையும் அதிகப்படுத்தியது.

அந்த ஆர்வத்தை அப்படியே ஏந்திக் கொண்டு ஸ்கோப்ஜியிலுள்ள மரியன்னை ஆலயத்தில் ஆக்னஸ் நீண்ட நேரம் செபமாலை செய்தாள்.

பின் தன்னுடைய தாயிடம் சென்றாள்.

“அம்மா நான் இன்னும் அதிகமாக இயேசுவின் பணிகளைச் செய்யவேண்டும் என விரும்புகிறேன்”

“நல்லது. அதிகம் செபம் செய், அதிகம் விவிலியம் வாசி, அதிக நேரம் ஆலயத்தில் இரு” அன்னை அறிவுரை கூறினாள்.

“இல்லை அம்மா, நானும் ஜெஸ்யூட் சகோதரிகளைப் போல, துறவறத்தில் ஈடுபட்டு பணி செய்யப் போகிறேன்” ஆக்னஸ் சொன்னாள்.

தாய் திடுக்கிட்டாள்.

ஆக்னஸை நிமிர்ந்து பார்த்தாள். பன்னிரண்டே வயதான தனது மகளுக்கு துறவறத்தில் நாட்டம் ஏற்பட்டிருக்கிறது என்பதை தாயால் ஜீரணிக்க முடியவில்லை.

“நீ சின்னப் பெண். இப்போதைக்கு துறவறம் பற்றி சிந்திக்க வேண்டாம். உன்னுடைய கடமைகளை சரிவர செய். துறவறம் பற்றி பின்பு யோசிக்கலாம்” தாய் சொல்ல, ஆக்னஸ் முகவாட்டத்துடன் சென்றாள்.

தாய் நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டாள். ஆக்னஸ் ஏதோ ஒரு வேகத்தில் தன்னிடம் வந்திருக்கிறாள். இன்னும் சில வருடங்கள் சென்றால் வாழ்வின் மீதான உற்சாகமும், சுவாரஸ்யங்களும் அவளை வந்தடையும். அதன் பின் அவளுக்கு துறவறம் பற்றியெல்லாம் யோசிக்கவே பிடிக்காது என நினைத்து மனதுக்குள் சிரித்துக் கொண்டாள்.

ஆனால் அது எவ்வளவு பெரிய தவறு என்பது அப்போது தாய்க்குத் தெரிந்திருக்கவில்லை.